(උණවටුන - ඩී.ජී. සුගතපාල)
අකුණු ගසමින් ඇද හැලෙන ධාරාණිපාත වැස්සය. නගරයේ මංමාවත් සියල්ලම පාහේ යටවී ඇත. බස් නැවතුමේ සිටි මව සහ දියණිය තද සුළඟින් හමා එන වැහිපොදවලින් බේරීමට ඒ මේ අතට කැරකුණත් බේරීම පහසු නොවීය.

“අම්මේ අදනං ගෙදර යන්න වෙන්නේ නැහැ වගෙයි. අපේ පාරෙ යන බස් එකත් නැහැ. පාරෙ වතුර පිරිලා ඇති. එහෙම වුණොත් බස්එක එන එකකුත් නැහැ” දියණිය අම්මාට කීවාය.

“අපි බලමු තව ටිකක් පායාවිද කියලා. අපේ පාරෙ බස් එක නාවොත් ත්‍රිවිල් එකකවත් යමු” අම්මා යෝජනා කළාය.

එහෙත් වැස්ස පායනවා වෙනුවට තවත් තද කළේය. එනිසා බස් නැවතුම ඉදිරිපිට නවතා තිබූ ත්‍රිරෝද රථයකට දුව අත වැනුවාය. අධික වැස්ස නිසා දෙපසම තිර රෙදිවලින් ආවරණය කරන ලද ත්‍රිරෝද රථය බස් නැවතුමේ වේදිකාව අසළට ළඟාවිය. පළමුව දියණිය ගොඩ වූ අතර පසුව මව ගොඩ වූවාය.

මව මැදි වයස ඉක්මවා සිටි අතර දියණිය අවුරුදු විසි පහක තරම් වයසේ විය. ත්‍රිරෝද රියේ වාඩි වූ පසු ඇය ඇඳ සිටි කොට ගවුම තවත් ටිකක් දණ හිසෙන් උඩට හැකිලී ගියේය. වතුර දෙබෑ කරමින් යමින් සිටි ත්‍රිරෝද රථයේ රියැදුරා වේගය මදක් අඩුකොට එක් වරම දියණිය වාඩිවී සිටි අසුන යටට අත දමන්නට විය.

එසේ අත දමනවිට ඔහුගේ අත ඇයගේ දකුණු කකුලේ වැදිණ. මෙය දුටු අම්මාට ඉහවහා කෙන්ති ගියාය. “මොකද ඕයි ගැනු ළමයින්ගේ කකුල් අත ගාන්නේ. තමුසෙ ඒකට වෙන කෙනෙක් හොයාගන්නවා.” 

“අපොයි මං කකුල් අත ගෑවෙ නැහැ. මම රිසව් එක දැම්මා.” රියැදුරා කීවේය.

අම්මාගේ කට වැසීමට දියණිය කොතෙක් උත්සාහ ගත්තත් වැඩක් නොවීය. ගෙට ගොඩ වූ ගමන්ම “ත්‍රීවීල් ඩ්‍රයිවර් අක්කාගේ කකුල අතගෑවා” යයි මව පුතාට කීවාය. වහාම පුතා ආවේ ත්‍රීවිලරයට යාමට ඉඩ දීමට නොවේ. එහෙත් රියැදුරා කරුණු පැහැදිලි කිරීමෙන් පසු “හරි හරි යන්න අයියා” කියමින් ඔහු රියැදුරාගේ පිටට තට්ටුවක් ද දැම්මේය.