ශ්‍රී ලංකාව තුළ ‘‘බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කිරීම්”‍ සංසිද්ධිය නිර්මාණය කර ඇත්තේ දෙමළ ඊලාම් විමුක්ති කොටි සංවිධානය සහ ශ්‍රී ලංකා සන්නද්ධ හමුදා අතර පැවති දීර්ඝ කාලීන බෙදුම්වාදී යුද්ධය සහ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ නැගිටීම කුරිරු ලෙස මර්දනය කිරීමටයි. එය කෙතරම් බරපතළද යත්, එක් කාලයක දී අතුරුදන් කිරීම් සම්බන්ධයෙන් ශ්‍රී ලංකාව දෙවැනි වූයේ ඉරාකයට පමණකි.

බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කිරීමකට ලක් වූ පුද්ගලයකු, අතුරුදන් වූ පුද්ගලයකුට වඩා වෙනස් ය. බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කිරීමක් යනු රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ඇතිව පුද්ගලයකු පැහැරගෙන යාමෙන් පසුව, එම අතුරුදන් වූ පුද්ගලයා අත්අඩංගුවට ගත් බව පිළිගැනීම හෝ ඔහුගේ ඉරණම හෝ ස්ථානය හෙළි කිරීම ප්‍රතික්ෂේප කිරීමයි. මෙම දරුණු අසාධාරණය වසර ගණනාවක් තිස්සේ ශ්‍රී ලංකා දිවයින විනාශ කරමින් පවතී.

අතීතයේ සිටම දිවයිනේ විවිධ ප්‍රජාවන්ට අයත් පුද්ගලයන් අතුරුදන් කර ඇතත්, එම තත්වයට ගොදුරුවූවන්ගෙන් වැඩි දෙනෙක් උතුරු සහ නැගෙනහිර පළාත්වල දෙමළ ජාතීහුය. “‍බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කිරීම්” ලෙස හැඳින්වෙන නපුරෙන් පීඩාවට පත්වූවන්ගේ පවුලේ සාමාජිකයන්, ඥාතීන් සහ මිතුරන්, වසර අටක් සම්පූර්ණ කර දින 3,000 කට ආසන්න කාලයක් තිස්සේ අඛණ්ඩ ව්‍යාපාරයක් පවත්වාගෙන යන්නේ මෙම පසුබිම තුළ ය.

දෙමළ භාෂාවෙන් “පෝරාට්ටම්”‍ ලෙස හඳුන්වන මෙම අරගලය, පසුගිය වසර කිහිපය තුළ මෙහෙයවනු ලබන්නේ “අතුරුදන්” කරන ලද පුද්ගලයන්ගේ ඥාතීන් විසිනි. එය ස්වේච්ඡා සේවකයන්ගේ කණ්ඩායම් විසින් අඛණ්ඩව සිදු කරනු ලබන අතර, ඊට සහභාගී වන පිරිසෙන් බහුතරයක් දෙනා කාන්තාවන්ය.

2017 පෙබරවාරි 20 වැනි දින ආරම්භ වූ මෙම දීර්ඝ පෝරාට්ටම් වැඩසටහනට 2025 පෙබරවාරි 20 වැනි දිනට වසර අටක් සම්පූර්ණ විය. නිමාවක් නොමැති විරෝධතා ව්‍යාපාරය මෙම වසරේ මැයි මාසයේදී දින 3,000 ක සන්ධිස්ථානයට ළඟා වනු ඇත. බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කිරීමට ලක් කරන ලද තම සමීපතමයන් වෙනුවෙන් මාපියන්, සහෝදර සහෝදරියන්, කලත්‍රයන් සහ දරුවන් විසින් සත්‍යය සහ යුක්තිය පතා කරන මෙම නොනවතින අරගලය ශ්‍රී ලංකාවේ දකින්නට ලැබෙන මේ ආකාරයේ දීර්ඝතම ව්‍යාපාරය ලෙස සැලකිය හැකිය.

2017 පෙබරවාරි 20

මෙම “පෝරාඅට්ටම්” ව්‍යාපාරය මුලින්ම ආරම්භ වූයේ 2017 පෙබරවාරි 20 වැනි දින කිලිනොච්චියේදීය. එය කිසිදු පූර්ව සැලසුමකින් තොරව ස්වයංසිද්ධව ආරම්භ විය. “නිලධාරීන්” තම දුක් ගැනවිලිවලට සවන් දීම පසෙක තබා, පිළිගැනීම පවා ප්‍රතික්ෂේප කිරීම නිසා කෝපයට පත් කාන්තාවන් අතලොස්සක් පාර අයිනේ වාඩි වී “එන්ගේ එන්ගල් උරවුගල්?” (අපේ ඥාතීන් කොහෙද?) යනුවෙන් කෑ ගැසීමට පටන් ගත්හ. විරෝධතාව විශාල බලපෑමක් ඇති කළේය. අතුරුදන් කරන ලද පවුලේ සාමාජිකයන් කිහිප දෙනකුගේම තවත් පිරිසක් විරෝධතාවට එක් වූහ. පසුව විරෝධතාව සංවිධානාත්මක විරෝධතාවක් දක්වා විධිමත් විය.

දින හතරකට පසු, එනම් 2017 පෙබරවාරි 24 වැනි දින විරෝධතා ව්‍යාපාරය වවුනියාව දක්වා ව්‍යාප්ත විය. අරගලය 2017 මාර්තු 24 වැනි දින මුලතිව්හි දී ආරම්භ විය. යුද්ධය අවසන් වූ වහාම වඩාත්ම බලපෑමට ලක් වූ දිස්ත්‍රික්ක තුන වූයේ කිලිනොච්චි, මුලතිව් සහ වවුනියාව දිස්ත්‍රික්ක ය.

පෙබරවාරි 20 වැනි දින වවුනියාවේ පැවති විරෝධතාවයකින් සහ කිලිනොච්චියේ පැවති පා ගමනකින් අරගලයේ අට වසරක ජයග්‍රහණය නිරීක්ෂණය කරනු ලැබීය. වවුනියාවේ විරෝධතාකරුවෝ සටන් පාඨ කියමින් පුවරු රැගෙන මාර්ගය දිගේ පෙළ ගැසී සිටියහ. ඔවුහු“අතුරුදන් වූවන්’ ලෙස වර්ගීකරණය කරන ලද තම ආදරණීයයන්ගේ ඡායාරූප ද ඔසවාගෙන සිටියහ. යුක්තිය සහ සත්‍යය සඳහා ඔවුන්ගේ අඛණ්ඩ අරගලය කෙරෙහි ජාත්‍යන්තර අවධානය යොමු කිරීමේ මංමුළා නිෂ්ඵල උත්සාහයක් ලෙස එක්සත් ජාතීන්ගේ, ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේ සහ යුරෝපා සංගමයේ ධජ ද ලෙළ දෙන ලදී.

කිලිනොච්චියේදී, ප්‍රධාන වශයෙන් අතුරුදන් වූ ආදරණීයයන්ගේ මව්වරුන්, භාර්යාවන්, සහෝදරියන් සහ දියණියන් ඇතුළු කාන්තාවෝ සිය ගණනක් විරෝධතා පා ගමනක් දියත් කළහ. කළු සාරි ඇඳගත් සහ කළු හිස් පටි පැළඳගත් කාන්තාවන් කන්දස්වාමි (මුරුග දෙවියන්) දේවාල පරිශ්‍රයට පෙළපාළියකින් ගියේ පුවරු ඔසවාගෙන සහ නැවත නැවතත් සටන් පාඨ කියමිනි. බොහෝ දෙනෙක් හිසෙහි හෝ අත්වල ගිනි ඇවිළ වූ “‍තීච්චට්ටි” හෝ මැටි බඳුන් තිබුණි. බොහෝ මහජනතාව සහයෝගීතාවයෙන් ඔවුන් සමඟ එක් වූහ.

බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කිරීම් සඳහා යුක්තිය ඉටු කර ගැනීමේ අරගලය වසර අටක් තිස්සේ අඛණ්ඩව කරගෙන යයි. එය එක්තරා ආකාරයකින් අමතක වූ අරගලයක් වුවද, ජනතාව තම විරෝධතා දිගටම කරගෙන යයි. පෝරට්ටම් සම්බන්ධයෙන් අභ්‍යන්තර බෙදීම් සහ වෙනස්කම් පැවතුණ ද, සහභාගිවන්නන් තම ආදරණීයයන් කෙරෙහි ඇති ආදරය සහ යුක්තිය සඳහා වූ පිපාසයෙන් පෙළඹ වූ අධිෂ්ඨානයෙන් ඉදිරියට යති. සහභාගිවන්නන්ගෙන් බොහෝ දෙනෙක් ආර්ථික වශයෙන් දුර්වල අය වුවද, ඔවුහු තම යටි අරමුණට ස්ථිරව බද්ධ වී සිටිති.

වැඩිහිටි ජනතාව

අරගලයට සහභාගීවූවන්ගෙන් කිහිප දෙනෙක් රෝගාබාධවලින් පෙළෙන වැඩිහිටි පුද්ගලයෝ ය. එහෙත් ඔවුන් දිගටම ඉදිරියට යති. අරගලය ඔවුන්ගෙන් සමහරකුට දැඩි ලෙස හානිකර ඇත. අරගලයේ නියැළී සිටි අය අතරින් පසුගිය වසර අට තුළ පුද්ගලයන් 154 දෙනෙකු මිය ගොස් ඇත. 154 වැනි මරණය දින කිහිපයකට පෙර සිදු විය. අරගලයේ ක්‍රියාකාරී සමාජිකාවක වූ 78 හැවිරිදි මාරි වේලු‍සාමි, මාරියම්මා ලෙස හැඳින් වූ අතර යුද්ධයේ අවසාන අදියරේ දී අතුරුදන් වූ ඇගේ පුත් සිවකුමාර්ට සිදු වූ දේ කිසි විටෙකත් නොදැන ඇය මිය ගියාය.

මේ අවස්ථාවේ දී මා පෞද්ගලිකව යමක් කිව යුතුය. මම දශක ගණනාවක් තිස්සේ මාධ්‍යවේදියකු ලෙස ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලනය පිළිබඳව ලියමින් සිටිමි. දිවයිනේ දේශපාලනය බොහෝ කලක සිට යටපත් වී ඇති අතර, දශක තුනක් පුරා පැවති සන්නද්ධ ගැටුමෙන් එය තවත් යටපත් වී ඇත. යුද්ධයට තමන්ගේම ප්‍රතිවිපාක සහ එහි පැහැදිලි ප්‍රතිඵල ඇත. බොහෝ විට යුද්ධයේ මුල් හේතු අමතක වී යන අතර, පරණ හේතු නව ගැටලු සහ දුක්ගැනවිලි මගින් ප්‍රතිස්ථාපනය වේ.

තරුණ වියේ දී විශේෂයෙන් මැද පෙරදිග රටවල යුද්ධ ගැන පුවත්පත්වලින් කියැවූ විට සහ ලෝක යුද්ධ දෙකෙහි සටන් දර්ශන තිරය මත දුටු විට, මට යුද්ධය කෙරෙහි ආදර හැඟීමක් ඇති විය. එදා මා යුද්ධය සැලකුවේ උතුම් වික්‍රමාන්විතයක් ලෙසත් සටන් කිරීම වීර ක්‍රියාවක් ලෙසත්ය.

යුද්ධයේ භයානකත්වය

එහෙත් යුද්ධයේ භීෂණය ශ්‍රී ලංකාවට පැමිණි විට ඒ සියලු‍ මිත්‍යාවන් බිඳ වැටුණි. යුද්ධය යනු දරුණු, කුරිරු විනාශයක් පමණි. සාධාරණ හේතුවක් ලෙස ඔවුන් සිතූ දෙයක් වෙනුවෙන් මරණයට කැමති වූවන්ගේ තනි පුද්ගල නිර්භීතකම හැරෙන්නට එහි ප්‍රශංසනීය දෙයක් නැත.

ශ්‍රී ලංකාවේ යුද්ධය අපිරිසුදු යුද්ධයක් විය. හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ වරක් ප්‍රකාශ කළ පරිදි එය එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් ප්‍රඥප්තිය එක් අතක ගෙන සහ හදවත් තුළ ආදරය රැගෙන ගිය සොල්දාදුවන් කළ සටනක් නොවීය. කොටි සහ අනෙකුත් සටන්කාමී සටන්කරුවන් ද සාන්තුවරයන් නොවේ.

ශ්‍රී ලංකාවේ යුද්ධයේ නොවැළැක්විය හැකි ප්‍රතිවිපාකයක් වූයේ බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කිරීම් ය. දකුණු ආසියාවේ දීර්ඝතම යුද්ධය ලෙස එක් කාලයක සැලකූ ගැටුමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ශ්‍රී ලංකාවේ ඉතා විශාල පිරිසක් අතුරුදන් වී හෝ අතුරුදන් කර ඇත.

හියුමන් රයිට්ස් වොච්

සුප්‍රසිද්ධ මානව හිමිකම් සංවිධානයක් වන “හියුමන් රයිට්ස් වොච්” වසර කිහිපයකට පෙර නිකුත් කළ නිවේදනයක මෙසේ සඳහන් විය: “1980 ගණන්වල සිට ශ්‍රී ලංකාවේ දස දහස් ගණනක් ජනතාව බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කර ඇති අතර, 2009 දී රජය සහ දෙමළ ඊලාම් විමුක්ති කොටි අතර යුද්ධයේ අවසන් මාස කිහිපය තුළ ද ඇතුළුව... බලහත්කාරයෙන් හෝ අකමැත්තෙන් සිදුකරන අතුරුදන් කිරීම් පිළිබඳ එක්සත් ජාතීන්ගේ ක්‍රියාකාරී කණ්ඩායම ශ්‍රී ලංකාව එහි ධුර කාලය තුළ දෙවැනි වැඩිම අතුරුදන් කිරීම් සංඛ්‍යාවක් ඇති රට ලෙස ශ්‍රේණිගත කරයි”.

“රජයේ හමුදා සහ එල්ටීටීඊ සංවිධානය අතර දශක තුනක් පුරා පැවති ගැටුමේදී අතුරුදන් වූ බවට වාර්තා වූ බොහෝ දෙනෙක් වාර්ගික දෙමළ ජාතිකයෝ වූහ. 1980 ගණන්වල අගභාගයේ දී රටේ දකුණේ බහුතර සිංහල සටන්කාමී කණ්ඩායමක් සමඟ කෙටි කාලීන නමුත් ප්‍රචණ්ඩකාරී කැරැල්ලක් ද දෙපාර්ශ්වය විසින්ම බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කිරීම් සහ වෙනත් අපයෝජන රැසකට හේතු විය. වින්දිතයන්ගේ කණ්ඩායම් සහ වෙනත් අයගේ බලපෑම්වලට ප්‍රතිචාර වශයෙන් අනුප්‍රාප්තික ශ්‍රී ලංකා රජයන් විසින් පිහිටුවන ලද විවිධ විමර්ශන කොමිෂන් සභා විසින් බොහෝ දුරට ප්‍රකාශයට පත් කර නොමැති වාර්තා ඉදිරිපත් කර ඇති අතර, වගකිවයුත්තන්ට විරුද්ධව අපරාධ නඩු පවරා නොමැත.”

අතුරුදන් වූ පුද්ගලයන්

ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලනය හා යුද්ධය පිළිබඳව ලියන මාධ්‍යවේදියකු ලෙස මගේ වෘත්තීයමය හැකියාව අනුව, මට අතුරුදන් වූවන් ගැනද ලිවීමට සිදු විය. ශ්‍රී ලංකාවේ මාධ්‍යවේදීන් ඉතා ස්වල්ප දෙනෙක් අතුරුදන් කිරීම් ගැන ලියූ අතර, ඒවා ඒ දිනවල බලවතුන් කෝපයට පත් විය. මම ව්‍යතිරේක කිහිපයක් අතර එක් අයෙක් විය. අල්ලයිප්පිඩ්ඩි පල්ලියේ පූජක තිරුචෙල්වම් නිහාල් පියතුමා සහ නැගෙනහිර විශ්වවිද්‍යාලයේ උපකුලපති මහාචාර්ය එස්. රවීන්ද්‍රනාත් ගේ අතුරුදන් වීම් වැනි සමහරක් සිදුවීම් ගැන මම පුළුල් ලෙස ලිව්වෙමි.

මට එතරම් සවිස්තරාත්මකව ලිවිය නොහැකි තවත් අතුරුදන් වීම් තිබුණි. කාලය, මාධ්‍ය අවකාශය සහ තොරතුරු හිඟය ඊට හේතු විය. කිසිවක් ලියා නොමැති අතුරුදන් වීම් බොහොමයක් තිබුණි. ඒවා සියල්ලම නිල සහ නිල නොවන සංඛ්‍යා ලේඛනවල කොටසක් බවට පත්ව ඇත.

අතුරුදන් වූ පුද්ගලයකුගේ සෑම සිද්ධියක්ම පිටුපස හද කම්පා කරවන කතාවක් තිබේ. බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් වූ පුද්ගලයකු නිල වශයෙන් හුදු සංඛ්‍යා ලේඛනයක් ලෙස සැලකිය හැකි නමුත් ඔහුට හෝ ඇයට සිදු වූ දේ පිළිබඳ විශ්වාසදායක තොරතුරු ලබා ගැනීමට බොහෝ ආදරණීයයෝ සිටිති.

ආදරණීයකු හදිසි අනතුරකින් ඛේදජනක ලෙස මිය යන හෝ ප්‍රචණ්ඩත්වයෙන් මිය යන විට, එයට මුහුණ දීමේ අරගලය වඩාත් වේදනාකාරී වේ. කෙසේ වෙතත්, නරකම දෙය සිදුවන්නේ, තම ආදරණීය අතුරුදන් කර ඇති හෝ කැමැත්තෙන් තොරව අතුරුදන් වී ඇති අයටයි.

දැනුම නොමැතිකම සහ අවිනිශ්චිතතාව යනු ඔවුන්ට දැඩි වේදනාවකි. ඔවුන්ට මරණයෙන් පසු වසා දැමීමක් නොමැත, මන්ද ඔවුන්ගේ ආදරණීයයන් මළවුන් අතර සිටිනවා ද නැතහොත් ජීවතුන් අතර සිටිනවා ද යන්න ඔවුන්ට නිශ්චිත නැත. ඔවුන්ට අවශ්‍ය හෝ අවශ්‍ය වන්නේ සැබවින්ම සිදු වූ දේ පිළිබඳ නිල ප්‍රකාශයක් පමණි.

මෙතරම් කාලයක් අතුරුදන් වූ පුද්ගලයන් ජීවතුන් අතර සිටිය නොහැකි බව හේතුව ඔවුන්ට කියයි, එහෙත් අහිමි වූ ආදරණීයයන් කෙරෙහි ඇති ආදරයෙන් පිරුණු ඔවුන්ගේ හදවත්, එම අහිමි වීම ස්ථිර ලෙස පිළිගැනීම ප්‍රතික්ෂේප කරයි. හේතුවට තේරුම් ගත නොහැකි හේතු හදවතට ඇත. මිනිසුන් බුද්ධි පද්ධති පමණක් නොවේ. ඔවුහු ද හැඟීම් පොදි බැඳගත් අය වෙති. ඔවුන් වැළපෙන අතර ඔවුන්ට ප්‍රාර්ථනා ඇත. ඔවුන් ශෝක වන අතර ඔවුන් සිත් තුළ බලාපොරොත්තු ඇත.

බලාපොරොත්තුවේ නිර්භීතකම

තම ආදරණීයයන් පිළිබඳ සත්‍යය සෙවීමේ ගවේෂණය ඉදිරියට ගෙන යාමට ශක්තිය සපයන්නේ මෙම “බලාපොරොත්තුවේ නිර්භීතකම” (බැරක් ඔබාමාගේ පොතක නමකි) ය. සන්ධ්‍යා ප්‍රියංගනී එක්නැලිගොඩ වැනි බිරිඳකට, ප්‍රසිද්ධ කාටූන් ශිල්පියකු සහ මාධ්‍යවේදියකු වන ඇගේ සැමියා වන ප්‍රගීත්ට සැබවින්ම සිදු වූයේ කුමක්ද යන්න පිළිබඳ සත්‍යය සෙවීම කරගෙන යාමට බල කරන්නේ මෙම බලාපොරොත්තුවේ නිර්භීතකමයි.

උතුරු නැගෙනහිර අතුරුදන් වූවන්ගේ මවුවරුන්, කලත්‍රයන්, සහෝදරියන් සහ දියණියන් තම ආදරණීයයන් පිළිබඳ සත්‍යය සෙවීමට නොනවත්වාම පෙළපාළි යන්නේ මෙම නිර්භීත බලාපොරොත්තුව නිසාය. ඔවුහු පුවරු රැගෙන පෙළපාළි යති, විරෝධතා උපවාසවල යෙදෙති, පෙත්සම් ගණනාවක් අත්සන් කරති, සියල්ලටත් වඩා තම ආදරණීයන් පිළිබඳ සත්‍යය සොයමින් නිතිපතා ආගමික වතාවත් පවත්වති. මෙම ක්‍රියාවලියේ දී, ඔවුන් සමහර විට යම් යම් පුද්ගලයන් විසින් සූරාකනු ලැබේ.

කෙසේ වෙතත්, ඔවුන් ඉදිරියට යන්නේ ඔවුන්ගේ ආදරණීයයන් කෙරෙහි ඇති ආදරය හා භක්තිය නිසා පමණි. “බලාපොරොත්තුව මිනිස් පපුවේ සදාකාලිකව හට ගනී” යනුවෙන් වරක් ඇලෙක්සැන්ඩර් පෝප් ලිව්වේය. සිසෙරෝ පැවසුවේ, “ඩම් ස්පිරි ස්පෙරෝ” (මම හුස්ම ගන්නා අතරතුර, මම බලාපොරොත්තු වෙමි) යනුවෙනි.

මහලු‍ මවක්

දශක ගණනාවකට පෙර අතුරුදන් වූ තම පුතා ගැන සොයා බැලීමට දිගින් දිගටම උත්සාහ කරන්නේ මන්දැයි මම වරක් මහලු‍ මවකින් ඇසුවෙමි. ඇය මට දෙමළ භාෂාවෙන් පිළිතුරු දුන්නේ මෙසේය, “මෝනේ (පුතා), නී කානාමාප් පොනා, උන්ඩයි “කොම්මා“  (අම්මා) උන්නයි ඉප්පඩි තේඩා මාත්තාවේ? ” (ඔයා අතුරුදන් වුවහොත් ඔයාගේ අම්මා මේ විදිහට ඔයාව සොයන්නේ නැද්ද?)”.

ඇය තවදුරටත් මෙසේ පැවසුවාය, “ඔහුට මොකද වුණේ කියලා මම දන්නේ නැහැ. ඔහු ජීවතුන් අතර ද මැරිලා ද කියලා? මම ඔහු ගැන ඇත්ත දැනගන්න ඕනේ... ඔහු තවදුරටත් නැහැ කියලා මට පැහැදිලිව කිව්වොත් මම දුකෙන් ඉන්නවා, නමුත් එතකොට මම සාමයෙන් ඉන්නවා”

“කොහොම හරි, එයා කොහේ හරි ඉන්නවා කියලා මට විශ්වාසයක් තියෙනවා. එයාව හොයාගන්න පුළුවන් කියලා මට හිතෙනවා” යැයි ඇය දුක්බරව පැවැසුවාය. බලාපොරොත්තුවේ නිර්භීතකම යනු එයයි.

ආරක්ෂිත යාන්ත්‍රණය

මාධ්‍යවේදියකු ලෙස, ජීවිතයේ සෑම තරාතිරමකම පුද්ගලයන් සමඟ අන්තර් ක්‍රියා කිරීම මගේ රාජකාරිය වී ඇත. මෙහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස බලයේ සහ අධිකාරියේ සිටින අය සමඟ සම්බන්ධතා පවත්වා ගැනීමට මෙන්ම බල රහිත සාමාන්‍ය ජනතාවට ප්‍රවේශ වීමට මට හැකිය. එය භූමිය සමඟ ගමන් කරයි. අභියෝගය වන්නේ පොදු ජනතාව සමඟ අන්තර් ක්‍රියා කිරීමෙන් “සත්‍යය” දැන ගැනීම සහ එම “සත්‍යය” බලයට පැවසීමයි. හැඟීම් සහ සංවේදනය ඇති මාධ්‍යවේදීන්ට බොහෝ දුක්බර අවස්ථා තිබේ.

සංවේදී අවස්ථා

මගේ මාධ්‍ය වෘත්තිය ජීවිතයේ වඩාත්ම සංවේදී අවස්ථා කිහිපයක් වූයේ අතුරුදන් වූ පුද්ගලයන්ට සමීප සහ ආදරණීයයන් තම ආදරණීයයන් පිළිබඳ තොරතුරු සොයා ගැනීමට මගෙන් උදව් පැතූ අවස්ථාවයි. ඔවුන් මා වෙත කෙලින්ම පැමිණියා හෝ ඔවුන් වෙනුවෙන් යමෙක් මා වෙත පැමිණ ඔවුන්ගේ අතුරුදන් වූ ආදරණීයයන් ගැන සොයා බැලීමට මගේ උදව් ඉල්ලා සිටියහ. මේ සම්බන්ධයෙන් මම අසරණ වූ නිසා මට උදව් කළ නොහැකි බව පිළිතුරු දීම ඉතා වේදනාකාරී සහ චිත්තවේගීය වශයෙන් දුර්වල කරවනසුලු විය. මේ සම්බන්ධයෙන් විශ්වාසදායක තොරතුරු විමසීමට හෝ ලබා ගැනීමට කිසිවකු සිටියේ නැත. කිසිදු හෝඩුවාවක් නොමැතිව රැගෙන ගිය හෝ අතුරුදන් කිරීමට සැලැස්වූ පුද්ගලයන් ගැන සොයා බැලීමට මම අතීතයේ කිහිප වතාවක්ම උත්සාහ කර ඇත. එහෙත් බලයේ සිටින අයගෙන් සෑමවිටම නිහඬතාවයේ ගල් පවුරකට මුහුණ දීමට සිදු විය.

මාධ්‍යවේදීන් වශයෙන් අප සත්‍යය සෙවිය යුතුය. එහෙත් මෙවැනි අවස්ථාවල දී කෙනකු කරන්නේ කුමක්ද? මෙම පවුල්වලට ඔවුන්ගේ අතුරුදන් වූ ආදරණීයයන් පිළිබඳව ලබාදිය හැකි නිශ්චිත පිළිතුර කුමක් ද? වඩාත් වැදගත් දෙය නම්, මෙම ප්‍රශ්නවලට රාජ්‍යයේ හෝ බලයේ සිටින අයගේ ප්‍රතිචාරය කුමක් ද? යන්නයි.

ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ

කලින් සඳහන් කළ පරිදි, බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කරන ලද අයගේ ආදරණීයයන්ගේ විරෝධතාව මැයි මාසයේදී දින 3,000 සම්පූර්ණ කිරීමට නියමිතය. වර්තමානයේ දී බල ආසනයේ අසුන් ගෙන සිටින්නේ නව පාලනයක්ය. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ අතීතයේ දී බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කිරීම්වලට ගොදුරු වී ඇත. එවැනි තත්වයන් යටතේ නව ජනාධිපතිවරයාගෙන් සහ ඔහුගේ රජයෙන් වෙනස් ප්‍රවේශයක් අපේක්ෂා කිරීම ස්වාභාවිකය.

අනුර කුමාර දිසානායක මහතා තම මැතිවරණ ව්‍යාපාරය තුළ දෙමළ ජනතාවගෙන් සැලකිය යුතු පිරිසකගේ හදවත් සහ මනස් ස්පර්ශ කළේය. අතීතයේ දී තමා පෞද්ගලිකව අත්විඳි අත්දැකීම් ගැන දෙමළ ප්‍රේක්ෂකයන්ට පැවසූ විට ඔවුන් තුළ ප්‍රතිචාරාත්මක ස්වරයක් ඇති විය. තම ඥාති සහෝදරයා අතුරුදන් කිරීමට සැලැස් වූ ආකාරය ගැන ඔහු ජනතාවට පැවසීය. බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කිරීම් පිළිබඳව තමා දෙමළ ජනතාව තේරුම් ගෙන ඔවුන් සමඟ සංවේදනය කරන බව අනුර කුමාර දිසානායක මහතා පැවසීය.

“ශෝකය හෝ බලාපොරොත්තු සුන්වීම මධ්‍යයේ කුඩා සැනසීමක්”

එබැවින්, ජනාධිපති දිසානායක සහ ඔහුගේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ප්‍රමුඛ ජාතික ජන බලවේග රජය, බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් වූවන්ගේ ආදරණීයයන් කෙරෙහි සුවපත් කිරීමේ ප්‍රවේශයක් අනුගමනය කර, වසර අටක් පුරා පැවති පෝරට්ටම්/අරගලය දින 3,000 ක සන්ධිස්ථානයට ළඟා වන විට ඔවුන්ට යම් සැනසීමක් ලබාදෙනු ඇතැයි අපේක්ෂා කළ හැකිය.

(***)
“ඩේලි එෆ්ටී” පුවත්පතේ පළ වූ ලිපිය සිංහලට පරිවර්තනය කළේ
අනිල් කරුණාරත්න