ඒ ඇස් අදටත් කතා කරයි. ජීවිතය වෙනුවෙන් ලියූ පෙරවදන් වැරදී ගිය දවස් අතීතයට අයත් බව කියන වේදනාවක සටහනක් ඒ නෙත් ගැඹුරේ සටහන්ව ඇත්දැයි මම සොයන්නට වෙහෙසුනෙමි. බුර බුරා ඇවිළෙන ගිනි කඳු සදිසි මහමෙරක් දුක හිතේ සඟවා ජීවත් වූ දිගු දින ගණන් ඇගේ ජීවිත පරිච්ෙඡ්දවලට අයත් වුවත් අද ඒ දෑස් මත දකින්නට ඇත්තේ නිහඬ නිවුණු සැහැල්ලූ හැඟීමක්මය. උදෑසන දහවල අහවරව ජීවිතයේ සැන්දෑව ඉගෙන ගත් පාඩම් මතින් ලබන සැනසුම එයයැයි සිතේ.

මොණරතැන්නෙන් පටන් ගත් ගමන ගුරුගෙදරින් නොනැවතී සෙයිලම දක්වා රැගෙන ගිය සුරබිදෙන, යකඩ පිහාටු ලැබ ඉගිල්ලූනු ගමන කලියුගය ළඟද නොනැවතිනි. ඇගේ රංග ප‍්‍රතිභාව සිනමා කෘති 110 කට ආසන්න සංඛ්‍යාවක් පුරා විහිදී ගියේය.

1987 නවදිල්ලි අන්තර් ජාතික සිනමා උළෙලේදී ඇය රජත මයුර සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබීම ඈ පැමිණි ගමන උදෙසා ඇති හොඳම සාක්ෂියයි. ලෝකයේ රටවල් බොහෝ ගණනක සිනමා කෘති හාරසිය ගණනක් සමඟ තරග කර හොඳම නළුවාට හෝ නිළියට ලැබෙන සම්මානයෙන් පිදුම් ලද ඇය ප‍්‍රවීණ නිළි අනෝජා වීරසිංහය.

දු දරුවන් දොළොස් දෙනෙක් ලබන්නට තරම් වාසනාවක් තිබූ මවුපිය යුවළකට දාව උපන් සත්වැනි දියණිය ඇයය. ළමා විය දුක සතුට මැද ගලා ගිය බව ඇය කියන්නීය. පුංචි හිතක් ළඟ සතුටම මිස දුක ඇයිදැයි විමසන්නට සිත්වුණේ ඇය එසේ කියද්දීය.

මගේ තාත්තායි අම්මයි අතරේ නිතර නිතර පොඩි පොඩි හැල හැප්පිලි මත ගැටුම් තිබුණා. අම්මත් කලාවට ආදරය කළ කෙනෙක්. තාත්තා කලාකාරයෙක්. තාත්තාත් තවත් අයත් එකතුවෙලා පිහිටුවාගත්ත කලාකවයක් තිබුණා. තාත්තා නාට්‍යවල එහෙම රඟපෑවා. අම්මා කලාවට ආදරය කළත් අම්මගේ හිතේ සැක සංකා තිබුණා තාත්තා ඒ නිළියන් සමඟ එහෙම සම්බන්ධකම් පවත්වනවාද කියලා. අනිත් එක තාත්තා යාළුවෝ සමඟ ගතකරපු විනෝදකාමී ජීවිතයට අම්මා කැමැති වුණේ නෑ. හැබැයි අම්මාගේ අර කීව සැකය සත්‍යයක්ද කියලා නම් මම දන්නේ නෑ. තාත්තා හොඳ රැකියාවක් කරපු නිලධාරියෙක්. අම්මා තාත්තා අතර ඔය වගේ ප‍්‍රශ්න තිබුණු නිසා මා හැමදාමත් කියන්නේ ඒවා දැකපු අහපු විඳිපු පුංචි ළමයෙක් විදිහට මගේ ළමා කාලය ගෙවිලා ගියේ දුක - සතුට මිශ‍්‍රවුණු හැඟීමකින් කියලා. ඒත් විනෝදය කියා දෙයක් උපරිමයෙන් භුක්ති විදපු දවස් ඒ ළමා වියේ තිබුණා.

දුක සතුට තවත් වරෙක විනෝදය මැද ළමාවිය ගෙවී ගියේ සීතල බදුල්ලේ පුංචි ගමකය.

මගේ තාත්තාගේ ගම වැලිගම. ඒත් ඉපදුනේ බදුල්ලේ. තාත්තා වැඩ ඇරිලා හවස ගෙදර ආවම අපි ඔක්කොම වටකරගෙන සිංදු කියනවා. සීතලත් අරගෙන එන රාති‍්‍රය හැඟුම්බර ගී පදවලින් හැඩ වෙද්දී දෝර ගලා ගියේ නම් සතුටමය. අනෝජා වීරසිංහ පුංචි දැරිය මෙන්ම ඇගේ අක්කණ්ඩියක වූ මායා දමයන්ති දැරියද එදා මේ දරු  කැල අතර හිඳ ආදරණීය තාත්තා සමඟ ගී ගැයුවාය.

පවුලේ අප හැමෝටම සිංදු කියන්න, නටන්න පුළුවන්. ඒ වගේම මම පාසල් යන කාලයේ කී‍්‍රඩා කළා. බාල දක්ෂිකාවක් විදිහටත් කටයුතු කළා. මම බදුල්ල උසස් බාලිකාව, බදුල්ල විශාඛාව, මොණරාගල මහානාම මහා විද්‍යාලය, බදුල්ල මහා විද්‍යාලය, කොළඹ ස්ටැෆඞ් ලේඩි යන පාසල්වල ඉගෙන ගත්තා. පාසල් කාලයේදී මම හුඟාක් බාහිර කටයුතුවල නියැලූණා.

මට මතකයි මම පුංචිම කාලයේ විවිධ ප‍්‍රසංගයකදී මාව ජපන් කුමරියකට ඇන්දුවා. එදා මා හරිම ලස්සනට සිටියා. නැතලි කියලා ටීච කෙනෙක් තමා මාව ඇන්දුවේ. මගේ ජීවිතේ පළමු රඟපෑම ඒ ජපන් කුමරියගේ රඟපෑම. හැබැයි ඒ රඟපෑම කළේ රඟපෑම මොකක්ද කියලවත් දන්නැති පුංචි කෙල්ල කාලයේ. හැබැයි දිගටම පාසලේ නැටුම්වලට රඟපෑම්වලට මාව ගත්තා. මම කී‍්‍රඩා නායිකාව ලෙසත් කටයුතු කළා. ඒ මොණරාගල මහා විද්‍යාලයේ හා බදුල්ල මහා විද්‍යාලයේ ඉගෙන ගනිද්දී. නායකත්වය කියන දෙය පුංචි කාලයේ සිටම මට ලැබුණු දෙයක්. මේ සියල්ල මැද සතුටිනුත්, ඒවගේම අම්මා තාත්තා අතර තිබුණ අර හැල හැප්පිලි නිසා විටෙක දුකකිනුත් මගේ ළමා විය ගෙවිලා ගියා.

මගේ කලා ජීවිතය හුඟාක් ගොඩනැගුණේ මොණරාගලදී. ඒ අපේ ගුරුවරු නිසා. යෝගානන්ද බාලසූරිය කියන ගුරුතුමා, නිව්ටන් කියන සංගීත ගුරුතුමා නම් ගම් මතක නැති තවත් ගුරුවරු හුඟාක් හිටියා. ඒ හැම ගුරුවරයෙක්ම වගේ අපට කලාව පැත්තෙන් ඉදිරියට යන්න අත දුන්නා. හැම සිකුරාදාම ඉස්කෝලය ඇරුණම පැයක් අපිට අපේම නිර්මාණ ඉදිරිපත් කරන්න ගුරුවරු අවස්ථාව දුන්නා. ඉතින් අපි නටනවා සිංදු කියනවා. ඒ ඔක්කොම ළමයින්ගේම නිර්මාණ.
පහසුකම් නැති දුප්පත් පුංචි ඉස්කෝල වුණත් පොහොසත්  හදවත් තියෙන ගුරුවරු අපට හමුවෙලා තිබුණා. මගේ කලා කුසලතා හුඟාක් දියුණු වුණේ මොණරාගලදී. පාසලේ නාට්‍යයක් කළා අඳුරෙන් එළියට කියලා. ඒ නාට්‍ය බලන්න පුංචිහේවා කියන දිසාපතිතුමත් ආවා. ඒ නාට්‍යයේ ප‍්‍රධාන චරිතය රඟපෑවේ මමයි. එදා දිසාපතිතුමා මට කීවා ඔයාට නිළියක් හැටියට ලොකු අනාගතයක් තියෙනවා කියලා.

පුංචිහේවා දිසාපතිතුමා අනෝජා වීරසිංහට කී අනාවැකිය මතු යම් දිනයක සැබෑ වුවත් එදවස වුවද අනාගතයේ නිළියක වීමේ සිහිනයක් බලාපොරොත්තුවක් හෝ ප‍්‍රාර්ථනාවක් ඒ වෙද්දීද ඈ වෙත නොවුණි.

මගේ අනාගත බලාපොරොත්තුව වුණේ වෛද්‍යවරියක් වීම. අම්මාගේ තාත්තාගේ අරමුණ වුණෙත් ඒක. මං ඉගෙන ගන්න හරි ආසයි. නිළියක් වෙනවා කියන ප‍්‍රාර්ථනාව නම් කවදාවත් මගේ ගාව තිබුණේ නෑ. නිළියක් වෙන ආසාව තිබුණේ මගේ අක්කා මායා දමයන්තිගේ හිතේ. හැබැයි මගේ යටි හිතේ මෙහෙම ආසාවක් නම් තිබුණා. වෛද්‍යවරියක් වුණත් සිංදු කියලා ගායිකාවක් විදිහටත් ඉස්සරහට එනවා කියලා. ඒ කියන්නේ සිංදු කියන වෛද්‍යවරියක් වෙනවා කියන එක. හැබැයි ඔය දවස්වලත් මම මාලනී ෆොන්සේකා මහත්මිය ඉන්න චිත‍්‍රපටියක් බැලූවම දවස් ගාණක් යනකම් මාලනී අක්කා වගේ ඇවිදිනවා. කතා කරනවා.

එහෙත් ඉරණම මේ යැයි නිශ්චිතව කිව හැක්කේ කාටද? සිහින සිහිනම පමණක්ම වෙන ප‍්‍රාර්ථනා බලාපොරොත්තු ප‍්‍රාර්ථනා සහ බලාපොරොත්තු පමණක්ම වෙන යථාර්ථය නොසිතූ මොහොතක අත්විඳින්නට අනෝජාටද සිදුවූවාය.

ස්ටැෆඞ් ලේඩි එකේ ඉගෙන ගන්න කාලයේ මා ආදරයක පැටලූණා. ආදරයක් ළඟ නතර වුණාම ඒ වයසේදී හිතෙන්නේ ඒ තමා ලෝකයම කියලා. වැරදෙනකම් වැරදෙන හැටි ගැන තේරෙන්නෙ නෑ. අම්මා තාත්තා කියලා දෙන්න හදන අරුතක් ඇත්තක් පිරිච්ච ජීවිතය ගැන තේරෙන්නේ නෑ.

මටත් වැරදුණා. හදාගන්න බැරි විදිහට මට ජීවිතේ එක තැනක් වැරදුණා. මම ඉගෙනීම පැත්තකට දාලා කසාද බැන්දා. හැබැයි අධ්‍යාපනය කඩාකප්පල් වුණාම වෛද්‍යවරියක් වෙන හීනය බොඳ වුණාම මා හුඟාක් මානසිකව වැටුණා. ඒත් ඒ වෙද්දී මම ප‍්‍රමාද වැඩියි. මම හුඟාක් අඩුවයසින්ම දුවකගේ අම්මා කෙනෙක් වුණා. ඒ වගේම හුඟාක් අඩු වයසින් කසාදය බිඳිලා ගිහින් දුවත් එක්ක තනිවෙච්ච අම්මා කෙනෙක් වුණා. නොගැළපීම් ගළපා ගන්නම බැරි වුණ තැනදී මගේ පළමු විවාහය දික්කසාදයකින් කෙළවර වුණා.  තරුණ වයසේදී ගත්ත හිතුවක්කාර තීරණයක අවසන් ප‍්‍රතිඵලය තමයි ඒ.

 මගේ පළමු විවාහය ගැන මීට වඩා කතා කරන්න මම කැමැති නෑ. මොකද ඒ මගේ දුවගේ තාත්තා. දෙවැනි විවාහයේ ඉරණම වුණෙත් ඒකම තමයි. ඒ විවාහයත් දෙදරලා ගියා.

වයස අවුරුදු 22 අනෝජා වීරසිංහ නම් තරුණ මවගේ ජීවිතයට ජීවන වටිනාකමක් එක්  කළේ ඇය සිනමා නිළියක බවට පත්වීමේ ද්වාරය විවර කරමිනි.
ඒ වෙද්දී මම ශ්‍රී ලංකා රක්ෂණ සංස්ථාවේ ලිපිකාරිනියක ලෙස සේවය කරනවා. මගේ යාළුවාගේ තාත්තා ඒ වෙද්දී ටක් ටික් ටුක් චිත‍්‍රපටිය නිර්මාණය කරමින් හිිටියේ. මගේ යාළුවා නිසා තමා මම ඒ චිත‍්‍රපටියේ තත්පර 30 ක රංගනයකට දායක වුණේ. ඒ පුංචි රංගනය තමා චිත‍්‍රපටියක කළ පළමු රඟපෑම. එදා රඟපාන්න හිටිය නිළිය ආපු නැති නිසා තමයි මට ඒ තත්පර 30 රංගනයට ඉඩ ලැබුණේ.

ඒ චිත‍්‍රපටියේ සහාය අධ්‍යක්ෂ වුණේ සුනිල්සෝම පීරිස් මහත්තයා. සුනිල් අයියා තමා මාව මොණරතැන්න චිත‍්‍රපටියට සම්බන්ධ කළේ.

මොණරතැන්න චිත‍්‍රපටිය තිරගත වෙන්න පෙර මට චිත‍්‍රපටි හතක් සඳහා ආරාධනා ලැබුණා. මම ඒ හැම ආරාධනාවක්ම බාර ගත්තා. සිලෝන් ස්ටුඩියෝ එකේ මම හඬ කැවීම් කරන ආකාරය එහෙම දැකලා තමා චිත‍්‍රපටි අධ්‍යක්ෂවරු මාව චිත‍්‍රපටිවලට සම්බන්ධ කරගත්තේ. මම නිළියක් වීම අහම්බයක්. ඒත් ඒ අහම්බයට අද මම හුඟාක් කැමැතියි. ඒ කාලයේ අද තරම් නිළියක් වීම ලේසි නෑ. ඉදිරියට යන්නත් හොඳ කුසලතාවක් තියෙන්නම  ඕනෑ. කුසලතාව තියෙනව නම් ඉදිරියට යන්නත් පුළුවන්. මට කවදාවත් කැමරාව ඉස්සරහා රඟපෑම අමාරුයි කියලා නම් හිතුණේ නෑ.

රංගනයේ මුල්ම පාඩම ඇයට කියා දුන් සිනමාවේ මුල්ම ගුරුවරිය වූයේ තරුවක්ව දිදුලූ මාලනී ෆොන්සේකා නම් ප‍්‍රවීණ නිළියයි.

මාලනී අක්කා මට ලොකු සහායක් දුන්නා. සිනමාවේ මගේ ප‍්‍රථම ගුරුවරිය ඇයයි. රුක්මනී දේවී නැත්නම් අපේ ඬේසි අක්කත් ඒ වගේම නිරහංකාර නිළියක්. ඒ වගේ පුළුල් හදවත් තිබුණු අයත් එක්ක ඉස්සරලම රඟපාන්න ලැබුණු එක මගේ පූරුවේ පිනක්.

ඇත්තටම මයේ මුල්ම රඟපෑම අධිරංගනයක් වුණා. ඒක මාලනී අක්කා එක්ක කළ රංගනයක්. එතෙන්දී මගේ රංගනයට හැමෝම හිනාවුණා. ඒත් මාලනී අක්කා මට හිනා වුණේ නෑ. මාලනී අක්කා මාව පැත්තකට අඬගහලා කීවා. වේදිකා නාට්‍යවල රඟපාද්දී අපි වැඩිපුර ”ඇක්ට්” කරනවනේ. අතපය විසි කරලා. කැමරාව ඉස්සරහ එහෙම කරන් නෑ කියලා. ඒ තමා මා සිනමාවේදී ඉගෙන ගත් පළමුවැනි පාඩම. ඒ වගේම මාලනී අක්කා ගැන තියෙන පළමුවැනි මතකය.
රුක්මනී දේවී නැත්නම් ඬේසි අක්කා ගැන මට තියෙන පළමුවැනි මතකයත් හරිම සුන්දරයි. ඬේසි අක්කා එක්ක රඟපාද්දී අප දෙන්නා තමා එක කාමරයේ හිටියේ. ඒ කාලයේ මගේ ඔළුවේ හරියට උකුණො පිරිලා හිටියා. ඬේසි අක්කා රෑට මගේ ඔළුවත් බැලූවා. ඒ තරම් මට ආදරයෙන් සැලකුවා.

ඬේසි අක්කා එක්ක ඉද්දී නිෂ්පාදන කළමනාකරු මගෙන් ඇවිත් ඇහුවා කෑමට මොනවද  ඕනා කියලා. ඒ දවස්වල එහෙම ඇහුවම මම ලැජ්ජාව නිසා දෙන උත්තරය තමා තියෙන  ඕනෑ දෙයක් කමක් නෑ කියන එක.

මම එහෙම කියද්දී ඬේසි අක්කා මට පුටුව යටින් අනිනවා. ඇනලා කියනවා කෝසස් ඉල්ලන්න. කෝසස් ඉල්ලන්න කියලා. ඒත් මම තම්බපු එළවලූ කන්න ආසා නෑ. මම ආසා බත් කන්න. ඒත් මාලනී අක්කා, ඬේසි අක්කා ඔක්කොම කන්නේ කෝසස්. ඉතින් ඬේසි අක්කා කියන නිසාම මා කෝසස් ඉල්ලනවා. ඊට පස්සේ අප්පිරියාවෙන් බෙහෙත් කනවා වගේ කෝසස් කනවා. අද ඬේසි අක්කා හිටියා නම් කියලා මට අදටත් හිතෙනවා. ඬේසි අක්කා එයාගේ ජීවිතේ අන්තිම කාලෙදි හුඟාක් කරදර වින්දා.

අනෝජා වීරසිංහ නම් ප‍්‍රතිභාපූර්ණ නිළිය ජීවිතයට තරමටම මරණයටද පෙම් බඳින්නට යත්න දැරූ අමිහිරි දවස්ද ඈ අතීතයේ තිබුණි. එක දෙයක්. එක සංසිද්ධියක් නිසා කියලා කියන්න බෑ. බොහෝ සිදුවීම් නිසා ජීවිතේ ගත්තු වැරදි තීරණ නිසා මා හුඟාක් මානසිකව කඩාගෙන වැටුණු තැන් මගේ ජීවිතයේ තියෙනවා.

ලස්සන දුවක් එක්ක විවාහ දෙකම කඩා වැටුණු ගෑනියෙක් විදිහට මා තනිවුණා. සමාජයෙන් එල්ල වන අපවාද, කයිකතන්දර අහන්න වුණු අවස්ථා තිබුණා. එකක් දෙකක් කියලා කියන්න බෑ. හුඟාක් ප‍්‍රශ්න නිසා මම වරින්වර හත් වතාවක් සියදිවි නසා ගන්න උත්සාහ කළා. මම ජීවත්වෙලා වැඩක් නෑ, මේ වගේ ජීවිතයක් මොකටද කියලා මට හිතුණු වාර අනන්තවත් තිබුණා.

ඒත් මගේ ගුරුවරු, යාළුවෝ, වෛද්‍යවරු, මගේ පවුලේ අය මට මහා ශක්තියක් වෙලා මගේ දුවත් බලාගෙන මට නැවත ජීවත්වන්න ශක්තිය දුන්නා. අද ඒ නිසාම මම මානසිකව කඩා වැටුණු අයට ශක්තිය දීලා ඒ අය නගාසිටුවන්න විශාල වැඩ කොටසක් කරනවා. ඒ අය වෙනුවෙන් වැඩමුළු කරනවා. අංගොඩ ජාතික මානසික ආයතනයේ වෛද්‍යවරු ඇතුළු කාර්ය මණ්ඩලය මට ලොකු සහයක් දෙනවා.

හැබැයි පැහැදිලිව කියන්න  ඕනෑ මම උපදේශන සේවාවක් කරන්නේ නෑ. වෛද්‍ය උපදෙස් දෙන්නෙ නෑ. මම කරන්නේ නිරූපණ කලාව ආශි‍්‍රත වැඩමුළු පවත්වා යෝග වැඩසටහන් පවත්වා මානසිකව වැටුණු අය සමාජගත කිරීමේ කාර්යයයි. කේරළෙයි, මදුරෙයි සහ හිමාලයේ ගිහින් යෝග ගැන හදාරලා තමා මම අද යෝග ගැන උගන්වන්නේ.

 මට ලොකු වුවමනාවක් තියෙනවා, බුදු දහම ගැන ගැඹුරින් හදාරන්න. මහාචාර්ය බෙල්ලන්විල විමලරතන හිමියන්ගෙන් මම බුදු දහම පිළිබඳ විශාල දැනුමක් ලබා ගන්නවා. මම පසුගිය කාලයේ වසර හතරක් මගේ කොණ්ඩය සම්පූර්ණයෙන්ම කපලා තට්ටය ගාලා හිටියා. ඒක මට හරි පහසුවක් වුණා. ඒත් ඒකෙන් සිද්ධ වුණේ මට අනවශ්‍ය ආකර්ෂණයක් ලැබුණු එක. ඇත්තටම එය මට හරිම හිරිහැරයක් වුණා.සමහර අය මගෙන් ඇහුවා ජීවිතය ගැන කලකිරිලද එහෙම කළේ කියලා. මගේ පේ‍්‍රක්ෂකයෝ මාව බදාගෙන මහාපාරෙදි අඬපු තැන් තිබුණා. ඔයා බොරු නේද කියන්නේ. ඔයාට පිළිකාවක් නිසා නේද තට්ටෙ ගෑවේ කියලා ඇහුවා. මම එහෙම දෙයක් නෙවෙයි කිව්වා. සමහර අය ඒක පිළිගත්තෙම නෑ. සමහරු කීවා මට පිස්සු කියලා. තට්ටය මේ විදිහට හිරිහැරයක් වුණු නිසාම මම ආයෙ කොණ්ඩය වවන්න ගත්තා. දැන් හමුවෙන අය කියනවා අපරාදේ ඔයා දිගට තිබුණු කොණ්ඩය කැපුවේ කියලා. මම මේක්අප් නොකරන්නේ ආභරණ නොපළඳින්නේ ජීවිතය ගැන කලකිරීමකින් නෙවෙයි. පොළොවට පස්වෙලා යන මේ කුණුකය ගැන බුදු දහම අනුව මම දකින යථාර්ථයත් එක්ක මම දැන් සැහැල්ලූ අවබෝධාත්මක මනසකින් ජීවත්වෙන නිසා.

අද දවසේ ජීවිතය ඒ අයුරින් දකින ඇය අද මුණුපුරන් දෙදෙනකුගේ ආදරණීය අත්අම්මා කෙනෙකි.

මගේ දුවට හොඳ සැමියෙක් සහ හොඳ පවුලක් ලැබුණා. ඇය හුඟාක් සතුටින් ජීවත් වෙනවා. අම්මා කෙනෙක් විදිහට ඒ ගැන මට හරිම සතුටුයි. මුණුපුරන් දෙන්නගේ හොඳම යාළුවා තමයි මම. දැන් මගේ හොඳම යාළුවොත් ඒ දෙන්නා. දුවගේ නැන්දම්මා වුණේ ප‍්‍රවීණ ගායිකා සුජාතා අත්තනායක මහත්මියයි. මුණුපුරන් දෙන්නා එයාලට ලැබුණු අත්තම්මලාගේ චිත‍්‍රපටිත් බලනවා. සිංදුත් අහනවා.

 දැන් ජීවිතය පුරා තියෙන්නේ සතුට සහ සැහැල්ලූව. ජීවිතය කියන්නේ විඳවන එක නෙවෙයි. විඳින එක. අප හදාගන්න  ඕනෑ ජීවිතය විඳින්න පුළුවන් ඉඩහසරක්. අද මම ජීවිතය මොකක්ද කියලා තේරුම් අරගෙන සුන්දර ලෙස ජීවිතය විඳින ගැහැනියක්.

ඒ ”ගැහැනියට” ආයුබෝවන් කියන්නට අවසරය.