කාව්‍යෝචිත භාෂාවක් පහළ වීම යනු දීර්ඝකාලීන වර්ධනයක ප්‍රතිඵලයක් මිස, ක්ෂණික ව සිදු වන්නක් නො වේ.අටවැනි සියවසට අයත් සීගිරි ගීවල භාෂා ස්වරූපය හා ප්‍රකාශන ලක්ෂණ ඊට සියවස් කිහිපයකට පෙරාතුව සිට ම සෙමෙන් කෙමෙන් වූ වර්ධනයක ඵලයකි.ජපන් කවිය ද සූක්ෂ්ම ච්ත්තරූපික ක්‍රමෝපායයන් සමඟින් වැඩී ගියේ ශතවර්ෂ ගණනක් ඇවෑමෙන් වූ ප්‍රගමනයක ඵල වශයෙනි

ජපානයේ පුරාණ ඓතිහාසික රාජකීය වාර්තා හා ඉපැරැණි පුරාවෘත්ත ඇතුළත් ප්‍රථම කෘතිය වන "කොජිකි" , ක්‍රි.ව. 712 දී සම්පාදනය වූවකි.මේ වාර්තා අතර ව්‍යූහයෙන් සරල,එහෙත් විධිමත් ව ලියැවුණු පද්‍ය 113ක් විය.ඒවා සොබාදහමේ අසමාන සුන්දරත්වය ,ආදරය හා ආශාව ස්මරණය කරන පද්‍යයෝ වෙති.රාජකීයයන් වෙනුවෙන් වූ පක්ෂපාතිත්වය ද ,මේ පද්‍ය කෙරෙන් ප්‍රකට වෙයි .එහෙත් ඇතැම් නිමැවුම් අවිධිමත් ලෙස දීර්ඝ වූ දුරවබෝධ ඒවා ය.

ක්‍රි.ව.710 දී ඇරැඹෙන නරා යුගයට බොහෝ කලකට පෙර , සම්භාව්‍ය වකා කවියේ පහළ වීමට බලපෑ මූල ලක්ෂණ සහිත, ගී පන් සියයක් පමණ ජපානයේ ප්‍රකාශිත විවිධ සංගෘහිත කාව්‍ය සංග්‍රහයන්හි සංරක්ෂිත ව ඇත.ප්‍රාග් ඓතිහාසික යුගයේ සිට ම පොදු උත්සව අවස්ථාවන්හි නර්තනය ගායනය හා ගීතය සමඟ සහසම්බන්ධ වූ ජපන් වැසියන් ගේ කාව්‍ය "කොජිකි" වාර්තා කෘතියේ මතු නො ව,පැරැණිතම නිල ඉතිහාසය මිථ්‍යාරූපී ලෙස පැවැසෙන "නිහෝන් ෂෝකි" නම් කෘතියෙහි ද වෙයි.ඒවායින් බොහොමයක් නිසැක ව ම,පුරාණ කාලයට අයත් වන බව ජපන් සාහිත්‍යය පිළිබඳ ඇමරිකා විශාරදයකු වන ඩොනල්ඩ් කීන් පවසයි.

ජපානයේ ප්‍රථම කාව්‍ය සංග්‍රහය වන "මන්‍යෝෂු" අටවැනි සියවසේ අග භාගයෙහි පළ විය.අපේ සීගිරි ගී කාව්‍යයෙහි වර්ධනය සිදු වූ සමයට සමාන කාල පරිච්ඡේදයක කොජිකි,නිහෝන් ෂෝකි ආදි කෘතීන්හි පද්‍ය ද,ඒවායේ බලපෑමෙන් මන්‍යෝෂු පද්‍ය ද බිහි වූ බව කිය යුතු ය.කවි හාර දහසකට අධික සංඛ්‍යාවකින් යුත් ,පොත් 20කින් සමන්විත මන්‍යෝෂු කෘතිය රාජසභාවට සම්බන්ධ නිලධරයන් විසින් සම්පාදනය කරන ලදි.අධිරාජයන්, බිසෝවරුන්,කුමර කුමරියන් ,ප්‍රභූවරුන් ගේ නිර්මාණ පමණක් නො ව ,භික්ෂුන් ගේ හා රණ සුරුවන් ගේ ද,සාමාන්‍ය ජනයා ගේ ද පද්‍ය මෙහි වෙයි.මේ අතර පේළි පහකින් යුත් "වකා"ස්වභාවයේ කවිවල මූලික ලක්ෂණ අඟවන කවි ද දැක්ක හැකි ය.සෞන්දර්යය ,ආදරය ,වියෝගය ,වයින් සහ විනෝදය ,සියල්ලෙහි අනිත්‍යතාව ,ශෝකය ආත්ම කොටැගත් නිමැවුම් මෙහි බහුල ව සංග්‍රහ කොට ඇත.

1000 Poems from the Manyoshu නම් ග්‍රන්ථයෙහි එන කවක් මෙහි දී ගෙනහැර දැක්වීම මැනැවැ යි සිතමි."කගු කන්ද නගිනතර පහළ භූමිය නැරැඹීම" නම් වන මේ කව අධිරාජ ජොමෙයි ගේ ප්‍රබන්ධයකි.ඔහු මෙ සේ නැඟ යන්නේ ෂින්තෝ දේව කතාවක එන "අමතෙරසු" දෙවඟන ගේ නාමයරැවු දෙන ශුද්ධ වූ "කගු" කන්ද ය.

"ගණන් නොකළැකි කඳු ය

යමතෝ භූමියෙහි,

එ සේ වුව පිරිපුන් ය

ස්වර්ගීය කගු කන්ද,

එමුදුනට නැඟ යමින්

මම මගේ රජදහන පිරික්සමි,

පුළුල් තැනිබිම ඉහළ

දුම් වළලු නැඟි නැඟී යේ ගුවනට,

මහත් ජලතලය ඉහළින්

ළිහිණිහු පියාසැරියෙහි,

මනබඳින භූමියකි ඒ

යමතෝ දේශය...."

මන්‍යෝෂු කාව්‍යාවලියෙහි වූ ප්‍රබල කාව්‍යෝචිත විලාසය ,ඉන් අනතුරු ව පහළ වූ රාජසභා කාව්‍යට (court poetry ) මඟ හෙළි කෙළේ ය.

මේ කෘතියට පසුබිම් වූ වසර 160 ක පමණ කාලය ඇසුරෙහි දිවි ගෙවූ මිනිසා "මන්‍යෝ මිනිසා"(Manyo Man )නම් විය.ෂින්තෝ චින්තන විධියට අනුව දෙවියන් ගේ ඇසුර නොමැති සෙවණැල්ලකුදු නැතැ යි යන විශ්වාසය සහිත සමාජයක ය මේ කෘතියට ඇතුළත් සියලු කවි නිර්මාණය වූයේ.ලෝක ජන සමූහයා දෙවිවරුන් හා ආත්මයන් සමඟ විසූ කාලාවධියෙහි ම, මන්‍යෝ මිනිසා ද දිවි ගෙවී ය.මෙසමයෙහි කඳු,පර්වත යනු දිව්‍යමය පහළකිරීම් ලෙස සැලැකිණි.කවීහු අත්‍යුදාර ෆුජි ගිරි ශිඛරයෙහි තේජාන්විත සෞන්දර්යයේ අබිරහස කෙරේ විමතියෙන් කවි ලියූහ.සක්‍රීය ගිනිකන්දකට,දෙවඟනකට සේ බුහුමන් කළහ.ඇය ගේ හිමගත සිරසෙහි ආශ්චර්‍යයෙන් වශීකෘත වූහ.එබඳු කවියකු ගේ " වකා "ස්වරූපයේ නිමැවුමක් මන්‍යෝෂු කාව්‍යාවලියෙහි වෙයි .

"බැහැර යනතර මම දකිමි

තගොනො වෙරළින් බොහෝ දුර

සුදුවතින් දිදුලමින් කැලුම් දෙන

උදාරම් ෆුජි මුදුන

පැලැඳි හිම කිරුළ"

මන්‍යෝෂු ක්‍රි.ව.7 -8 සියවස්වල ජපන් ජන දිවිය හා ශිෂ්ටාචාරය පිළිබිඹු කරන අතර ,එවක මිනිසා ගේ සංවේදනා හා විශ්වාස ප්‍රකට කරන කැටපතක් බඳු ය.එ සේ ම මේ කවීහු බුදුසමය තාඕ සහ කොන්ෆුෂියන්වාදී සංකල්ප ස්පර්ශ කරනු ද දැක්ක හැකි ය.තව ද මන්‍යෝෂු යනු චීනයේ ථං අධිරාජ සමයේ "ලී පෝ" "ටු ෆු" යන අද්විතීය කවියන් ජීවත් වූ යුගය හා සමකාලීන වෙයි.කොජිකි බිහිවූ ක්‍රි.ව.712 ,මන්‍යෝෂු සම්පාදනය වූ අට වැනි සියවස ,සීගිරි ගී ලියැවුණු කාල වකවානුව හා සමාන වෙයි .සීගිරි ගීයට පිටුදුන් සමාජ සංස්කෘතික පරිසරයේ මිනිසාට වැඩියෙන්,මන්‍යෝ මිනිසා ස්වකීය ස්වාභාවික පරිසරය හා අත්‍යන්ත සහසම්බන්ධයක පසු වන බව පැහැදිලි ය.ස්වාභාවික සංසිද්ධි පවා දිව්‍යමය ප්‍රකාශනයන් සේ සැලැකූ සමාජයක ය මන්‍යෝෂු කාව්‍ය ලියැවුණේ.මෙහි සංගෘහිත බොහෝ නිමැවුම් ජීවිත ප්‍රීතිය ,ආදරය ,ශෝකය,හා කෝපය ප්‍රකාශ කිරීමේ දී ඍජු ය.එහෙත් අවංක භාවයක් දැනැවේ.මන්‍යෝෂු කවි දහසේ ඉංග්‍රීසි පරිවර්තනයේ සංස්කාරකවරුන් පවසන පරිදි ,පසු කාලයේ ලියැවුණු කිසිදු කවියකට මෙහි උපයුක්ත කවිවල අලංකාර මට්ටමට ළඟා විය නොහැකි ය.එ සේ ම මෙය ජපන් ජාතිකයන් ගේ ප්‍රාථමික කාව්‍යාවලියක් ද නො වේ.

සැබැවින් ම මේ ග්‍රන්ථය සියවස් ගණනාවක් පුරා දිවෙන භාෂාවක වර්ධනය පිළිබිඹු කරන්නකි.එහි කලාත්මක වටිනාකම හා වැදගත්කම සොයාගත හැක්කේ, එය ප්‍රාථමික නැවුම් බව හා ජවය රඳවාගත් සංස්කෘතියක් පිළිබිඹු කරන හෙයිනි.මිථ්‍යා කතා මඟින් පවා මන්‍යෝෂු කවියන්,කිවිඳියන් ජීවිතයට පදනමක් සොයාගැනීමට දරා ඇති යත්නය වර්තමානයට ද ආලෝකයක් සපයයි .අතීතය ගැන වන ආශාව හා එය ඉකුත් ව යෑම ගැන පසුතැවීම මේ නිමැවුම් ඇසුරේ තීව්‍ර ව දැක්ක හැකි ය.

මන්‍යෝෂු කාව්‍යාවලියෙහි විවිධාකාර කාව්‍ය විලාස ඇත ද, අවසන ප්‍රමුඛ මාර්ගය වූයේ වකා හෙවත් ටන්කා කාව්‍ය යි.අද ද Japanese poetry යනුවෙන් හැඳින්වෙනුයේ වකා කාව්‍ය යි.එවක "චෝකා " නමින් කාව්‍ය විලාසයක් ද පැවැතුණු අතර, .මන්‍යෝෂු කාව්‍යයේ එන එබඳු චෝකා නිර්මාණයක අනුවාදයක් සමඟින් මේ සටහන අවසන් කරමි.මෙහි මාතෘකාව "තකේෂි කුමරු ගේ පියඹ වියෝ වීමෙන් ඉක්බිති " නම් වෙයි.

මගෙ පියඹ දිවිගෙවූ දිනවල

ගියෙමි අතිනත රැගෙන ඈ හා

එල්ම් තුරු නැඟි ඉවුරු පෙදෙසට,

බැබැළෙමින් අතුපතර පැතිරිණි

ගෙන වසත් ගන හරිත පත් රැස

මගෙ පෙම ද එතරම් ම වූයෙ ය

මුළු ආත්මය ඇවෙත නතු විය ,

නමුදු වළකනු කවුරු,මරණය

උදාසන ඈ උදා විහඟකු

විලස වෙන් වී ගියා බැහැරට

වල්බිහි ව දිලිසෙනා උණුසුම්

කෙත් මතින් නැඟි සසල සුළඟේ

අවරපත් වූ සැඳෑ හිරු සේ

සුසුදු දිවමය සළුව ගවසා

අතුරුදන් වී ගොසිනි ඈ

හඬන කල මොරදෙමින් මා පුතු

සනසනුව මට නො වේ කිසිවක්

හොවා ළය මත

තුරුලු කරගමි

ඇගේ කුටියේ අප සැතැපි තැන

කොට්ට යුග ඔහෙ තිබේ වැතිරී

බිඳුණු හදැති ව එකලාව මම

සුසුම් සමඟින් ගෙවාලන්නෙමි

පහන් වන තුරු දිගැති රෑ කල

දුකට නැත කිසි පිළිසරණ මට,

ඈ දකිනු රිසි සිතැඟි මා තුළ

අරුත්සුන් වුව වැඩෙයි දින දින

දනෝ පවසති අස්වසන මෙන

"හගයි කඳුකරයේ ය එකුමරි"

ගල්කුළින් හෙබි මඟ දිගේ මම

මහත් වෙහෙසින් යම් ද එදෙසට

එහෙත් ඉන් වන කිසිත් පල නැත,

ඈ මෙලොව හුන් විලස් හඟිමින්

අඳුරු ඡායාවක් සොයනු කිම ...!