'ඒක අහවරයි. - ඒක වුණා - කියන්න දෙයක් නෑ. මම, මලෝති මුඛර්ජි, කාගෙ හරි බිරිඳක්, කාගෙ හරි අම්මා - මම ඒක කළා. ජයන්තෝ එක්ක ඒක කළේ. ජයන්තෝට මාව ඕන වුණා, මට එයාව... ඒක කොහොමද වුණේ? ලේසියි. ඇත්තටම මම දන්නේ නැහැ ඇයි ඒක කලින් වුණේ නැත්තේ කියලා - මගේ ස්වයං සංයමය ගැන, ජයන්තෝගේ ඉවසීම ගැන මම පුදුම වෙනවා.'

මේ නවකතාව ඇරැ‍ඹෙන්නේ එසේයි. මං ඒක කළා. එච්චරයි.

ඇය එක කියන්නේ බොහෝ සැහැල්ලුවෙනි. එය දඟකාර කෙල්ලකගේ ප්‍රකාශයක් ද? නැත. කිසිසේත්ම නැත. එය වගකීමක් ඇති පවුල් බරක් දරණ ගැහැනියක ගේ - ඇයම කියන පරිදි ඇය මවක් මෙන් ම බිරිඳක් ද වන්නී ය - කතාවකි. ඇය අසන්නේ 'ඇයි මං ඒක කළේ?' කියා නොවේ. 'ඇයි මං ඒක මෙච්චර කල් නොකර හිටියේ?' කියා ය. පිළිතුර ද ඒ කෙටි ඡෙදයේ ම තිබේ. තමාගේ ස්වයං සංයමය සහ ජයන්තෝගේ ඉවසීම නිසා ය.

එහි පසුතැවිල්ලක් ගැවිලාවත් නැත. ඇත්තේ හපන් කමක සතුටයි. චණ්ඩිකමක අභිමානයයි.

ඇගේ සැමියා නයොනාංශු සිය ආලාපය අරඹන්නේ මෙලෙසිනි.

'ඊට කම් නැති.‍ වැදගත් එකම දෙය ආශාවයි. එය සම්පූර්ණ වූයේ ද නැද්ද යන්න හුදෙක් ම වාසනාව පිළිබඳ කරුණකි. අවස්ථාවක් එළැඹෙන්නේ නම් ආශාව තෘප්තිමත් කෙරෙනු ඇති. එවන් අවස්ථාවක් නොඑළැඹෙන්නේ නම් එසේ නොවනු ඇති. සැබැවින් ම එහි වෙනසක් නැති. අපේ සිරුරු හරියට දම්වැලකින් බඳින ලද බල්ලන් වැනි ය. මනස උන් ඔහේ දක්කා ගෙන යයි. අයාලේ යන මනස සරන්නේ නිදැල්ලේ ය. එහෙත් සිරුර, නුහුරු එමෙන් ම හසුරුවා ගැනීම අපහසු භෞතික වස්තුවක් වන්නේ, එහෙයින් ම ඔහේ ගාටයි. කිසිම අලුත් දෙයක් සිදුව නැත. මලෝති කනස්සලු නොවන්න. ඔබේ මනසින් නිකුත් වු නියෝග ඔබේ සිරුර පිලිපැද ඇත. එපමණකි. මගෝති ඒ ගැන නොසිතන්න. මට නම් කොහොමත් එක ය. කිසි දෙයක් වෙනස් වී නැත. එහෙයින් කමක් නැත.'

ඉතින් අප සිතන්නේ නයොනාංශු, මලෝති අර කි දේ ගැන දැන සිටියා ය කියා ය. එහෙත් නැත. ඒ එසේ නොවේ. ඔහු හරියට ම දන්නේ නැත. එහෙත් ම‍ලෝති සිතන්නේ 'දන්නවත් ඇති' කියායි.

ඔය කියන දවසේ නයොනාංශු සිය නැන්දා බලන්නට ගොස් සිටියේ ය. ඒ නැන්දා මරණ මංචකයේ වැතිර සිටින වියපත් කතකි. ඔහු එන්නට පමා විය. දැන් රෑ බෝ වෙලා ය. නයොනාංශු තවම නැත. ඔහුගේ මිතුරකු වන ජයන්තෝ, නයොනාංශු හමු වන්නට මහ වැසි මැද ම පැමිණෙයි. ඔහු එන්නේ නයොනාංශු නැති බව දැන ගෙනම ද'යි නිශ්චිතව ම කියන්නට අප දන්නේ නැත. වැස්සේ ම ආවත් වැසසේ ආපසු යන්නට ඔහුගේ කැමැත්තක් නැතිවා සේ ය. ඉතින් කොහොමින් කොහොමින් හරි ඒ වැඩේ සිදුවෙයි.

බොහෝ රෑ වී නයනාංශු එනවිට මලෝති සිටින්නේ නින්දේ ය. ඉදිරිපස දොර ඇර දමා ඇති නමුත් ඇය ඒ බව නොදනී. නයොනාංශු ඇය කූද්දන්නේ නැත.

'විදුලි පහන දැල් වූ මම අලංකාර චිත්‍රයක් දිටිමි. මලෝති නිදාගෙන සිටින්නී ය. ඇගේ සාරිය දෙදණට ඉහළින් එහා මෙහා වී තිබෙන්නේ කෝමල පාදයක් නිරාවරණය කරමිනි. සාරියේ ලිහිල් ව ගිය කෙලවර එක් පසෙකට රොක් වී ඇත්තේ උඩට යොමු ව පවත්නා මාංසල පියොවුරක් නිරාවරණය කරමිනි. අඳුරු සමැති වීනස් දෙව්ලියක්. ඒත් ඒ බොට්ටිසෙල්ලි‍ගේ සිහින් ගැටවරියන් අතරින් කෙනෙකු නොවේ. ටිසියානෝගේ පාසලින් ආ කෙනෙකි.යෞවනෝදයේ පූර්ණත්වයෙන් යුත් ලලනාවකි.පෙනෙණුයේ මුළුමනින්ම නිදහස් මේ සිරුරේ අවදිව බලා සිටිනා එකම වස්තුව මේ නග්න පියොවුර බවයි. එසේම එය පවතිනුයේ කෙනෙකුගේ ඇගැයීම අපේක්ෂාවෙන් සහ තම අලංකාරය පිළිබඳ අභිමානයෙන් බවයි. මගේ මුළු සිරුරම සීතලව පවතිද්දී, සිරුරෙන් දිය වැස්සෙමින් පවතිද්දී මගේ දෑසින් ඒ රුවේ සාරය උරා ගන්නාක් වැනිව මම එහි සිට ගෙන නිදන සුන්දරිය දෙස බලමින් ප්‍රීති වූයෙමි. එහෙත්, හදිසියේ ඇය අවදි වුවහොත් ඇය අසහනයට පත් වනු ඇතයි කල්පනා වූයෙන් ඇය කරා ගොස් ඇගේ සිරුර ස්පර්ශ නොකර සාරිය වලලුකර දක්වා පහළට ඇද දමා අනෙක් පසින් පියොවුර වසා දැම්මෙමි. ඇගේ සයනයේ ඇතිරිලි පොඩි වී ඇති බවත්, ඇය හිස තබා සිටින කොට්ටයට පසෙකින් ඇති අනෙක් කොට්ටය මැද වළ ගැසී ඇති බවත් මම දිටිමි. ඉන්පසු මා දුටුවේ ඇගේ තනපට හා යටසාය මගේ ඇඳ මත තිබෙන බවයි. හරියට ඒවා නොසැලකිල්ලෙන් විසි කැර දමා ඇති විටෙක මෙනි.'

(බොට්ටිසෙල්ලි යනු 15 සියවසේ ඉතාලියේ වුසූ ප්‍රකට චිත්‍ර ශිල්පියෙකි. විනස්ගේ උපත නම් ඔහුගේ සිතුවම ලෝකයේ ම අවධානය දිනා ගත් එකකි.  ටිසියානෝ ඊට වසර කිහිපයකට පසු එරට උපන් සිත්තරෙකි. නයොනාංශු මේ සැසඳීම කරන්නේ ඒ   දෙදෙනගේම කාන්තා චිත්‍රවල පියොවුරු නිරුවත් නිසා වන්නට ඇත.)

මේ මලෝතිගේ සටහනකි. එහෙත් ඇය එය ලියන්නේ ප්‍රථම පුරුෂයෙනි.

'මේ දවස්වල - දැන් කලක සිට - මලෝති පසු වන්නී සිය සැමියා මග හරිමිනි. එහෙත් ඇගේ සැමියාට ඈ වුවමනා ය. අනෙක් අතට ඔහු එසේ නොවිය යුත්තේ ඇයි? ඇය ඔහුගේ කොට මහත ඇඟිලිවලට අකමැති ය. ඔහුගේ ප්‍රශ්වාසය පිළිකුල් කරන්නී ය. ඔහුගේ සිරුරට සමිපව වැතිර සිටීම ගැන සිතන විට පවා ඇගේ සිරුර කිළිපොලයි. ඔහුගේ අතේ පහස ලද පමණින් ඇය වෙව්ලා යයි. ඉතින් මලෝති කුමක් කරන්න ද? එය හරියට කිසිවකු ඔබට කටුවකින් අනින විට සිරුරේ ඒ කොටස ගස්සා ඇද ගන්නාක් මෙනි. තමා තුළ "අර වැඩේ" ගැන අරුචියක් ඇතයි සැමියාට පැහැදිලි කරන්නී ය. තමා දැන් ඉන්නේ ඒ වයස පහු කරලා ය. එසේ ම දියණිය ද මේනිවෙමින් සිටින්නී ය. ඔවැනි දෑ කියමින් ඔහු සමහන් කරන්න තැත් කරතත් ඇගේ වයස අවුරුදු තිස් දෙකක් පමණි. දියණියට ද යාන්තම් අටක් වුණා පමණි. ඉතින් මේවා නිසා ඔහු සිය සයනයට පසු බසියි. එවිට ඔහු කෙරෙන් දිස් වනුයේ ලජ්ජාවට පත් කරබාගෙන සිටින නියාළු බැල්මකි. මලෝති තුළ ඔහු කෙරේ වන අකමැත්ත එනිසා තවත් වැඩි වෙයි. එවිට ඔහුගේ සානුකම්පිත බැල්ම ඇය තුළ පිළිකුලක් ම උපද්දවයි. සැබැවින් ම ඔහු කෙසේවත් කලහකාරී නොවේ. එපමණක් නොව ඔහු පමණට වඩා මහත්මයෙකි. එසේම ඔහු හොඳ කියවන්නෙකි. ඔහු බෝසේ කියවයි. මනා පෙනුමැති සමාජ ඇවතුම් පැවතුම් අතින් බලන කල දොසක් පවරනු ලැබිය නොහැක්කෙකි. කෙල්ලකට තවමත් ඔහු කෙරේ පෙමෙන් වෙලෙන්නට බාධාවක් නැත. අපර්ණා පසුවන්නී ඔහු කෙරේ දැඩි ස්නේහයෙනි.

මම ද යෞවනයේ ඔහු හා පෙමින් බැඳුණෙමි. එසේම විවාහයට එළැඹි පසුව මා සිතුවේ මා ජයගත් බවයි. එහෙත් වසර දහයක් දොළහක් ඉක්ම යත් ම, ප්‍රේමයේ ළපලු මෝරන විට මට ඔහු නොමේරූවකු මෙන් පෙනෙන්නට පටන් ගත්තේ ය. මට පෙනුණේ ඔහු ළමයකු බවට පත් ව සිටින ආකාරයයි.එහෙයින් මට තවදුරටත් සැමියා ලෙස ඔහු ගැන සිතන්නට නොහැකි වූයේ ය. ඉතින් ප්‍රේමවන්තයකු ලෙස කවර කතා ද?'

පොතේ අවසානය එළැඹෙන්නට ටික වේලාවකට පෙර නයොනාංශු මෙලෙස කිියනවා අපට ඇසේ.

'එහෙත් අප සම්බන්ධයෙන් එය අහවර ය.අපි අමුත්තන් වී සිටිමු. තවදුරටත් අපි එකිනෙකාගේ භාෂාව වටහා නොගනිමු. ප්‍රශ්නය වනුයේ මට තවමත්.... ඔබ වුවමනා වි තිබීමයි. ඔව්, වචනයේ සමස්ත භෞතික අර්ථයෙන් ම මම ඔබට ආසා කරමි. එහෙත් ඔබේ සිරුර තවදුරටත් මා කෙරේ ප්‍රතිචාර නොදක්වයි. ඒ සම්බන්ධයෙන් කිසිවකුට හෝ කළ හැකි දෙයක් නැති. මට, ඔබට, ඝන අඳුරට- මේ කිසිවකුට කළ හැකි කිසිවක් නැත. අඳුරේ දී පවා මට ඔබේ පරිහාසාත්මක ගතිය, අවඥාසහගත බව සහ මා කෙරේ ඔබ දක්වන පිළිකුල දැනේ. ඔබ දත් මිටි කාගෙන එය එය දරා සිටී. එය වටහා ගත් මොහොතේ මම සීතල වැ ගියෙමි. සීතලව, දුර්වල ව, අසරණ ව, අසමර්ථ ව ගියෙමි. මේ මොන විකාරයක් ද? මොන අවමානයක් ද? එතෙකුදු වුුව මම උත්සාහ කළෙමි. වරින්වර උත්සාහ කළෙමි. නැවත නැවතත් උත්සාහ කළෙමි. ප්‍රාතිහාර්යයකින් ඉරණමේ වැසුණු දොරවල් යළි විවර වනු ඇතියි බලාපොරොත්තුවෙනි. එහෙත් කාලය ගෙවී යද්දී ඔබ හා මා අතර පවුරක්, ගොළු සීතල පවුරක් ඉදිවිණි. දම්වැලින් බඳින ලද අපරාධකරුවන් දෙදෙනෙකු ද ඇති ව.. ඉන්පසුව මම දැන ගතිමි.-නැත. ඊට පෙර ද දැන සිටියෙමි. අපේ විවාහයේ පදනම දෙදරා ගොස් ඇත්තේ ය යන කරුණ එතැන් සිට මම පිළිගනිමි. මෙනයින් අපේ නිවෙස තවදුරටත් අපේ එක්ව සිටිම දරා නොසිටී.'

මෙලෙස පොත පුරාම මේ අඹු සැමි අරෝවට සවන් දෙන්නට පාඨකයාට සිදුවේ. මුල දී මලෝති ගැන අනුකම්පාවක් උපදින අතර පසුව නයනාංශු ගැන අනුකම්පාවක් ඇති වෙයි. පසුව ඒ දෙකම නැතිව ගොස් පාඨකයා උදාසීන උපේක්ෂා සහගත තත්වයට පත්වෙයි.

ඉහත මතකාවර්ජනය ඉදිරිපත් කළේ චූලානන්ද සමරනායකගේ පරිවර්තන කාතියක් වන 'ගෙවෙන තුරා රැය මහ වැසි ඇද හැලුණි' නම් නවකතාවෙනි. මේ වනාහි ප්‍රකට ඉන්දීය (බෙංගලි) නවකතාකරුවකු වූ ඇතැම් තැනෙක බුද්ධාදේබ් බෝසු යනුවෙන් ද හැඳින්වෙන-  බුද්ධාදේව බෝස් (‪1908 - 1974‬) විසින් 1967 වසරේ රචිත 'රාත් බහාරේ බ්‍රිස්ති'  නම් කෙටි නවකතාවේ ඉංග්‍රීසි  පරිවර්තනය වන It Rained All Night හි සිංහල පරිවර්තනයයි. එය ඉංගිරිසියට පරිවර්තනය කරන ලද්දේ චිකාගෝ විශ්ව විද්‍යාලයයේ සේවාර්ජිත මහාචාර්ය ක්ලින්ටන් බී. සිලි විසිනි.

මේ නවකතාව නිකුත් වි කෙටි කලක් ඉක්මෙන්නට මත්තෙන් කල්කටා අධිකරණය විසින් තහනම් කරන ලදී. සැසිවාර විනිසුරුවරයෙකු (Sessions court - ඉනදියාවේ ඉහළ මට්ටමේ අපරාධ අධිකරණ විශේෂයකි.) විසින් මෙම පොත අසභ්‍ය ලෙස සලකනු ලැබූ අතර, වික්ෂිප්ත විනිසුරකු විසින්, නඩු විභාගය අතරතුර කතුවරයා බන්ධනාගාර ගත කරන්නට රැඳවුම් නියෝග ලබා දෙන ලදී. පසුව කල්කටා මහාධිකරණය බුද්ධදේව බෝස්ට එරෙහිව ඉදිරිපත් කරන ලද අසභ්‍ය දර්ශන චෝදනා නිශ්ප්‍රභ කරන ලදින්  නවකතාව පාඨකයා අතරට පැමිණියේ ය. මේ නඩු විභාගය නවකතාවේ අලෙවිියට ධනාත්මක බලපැමක් ඇති කළ බව පැවසේ. ඒ අනුව වාණිජමය වශයෙන් සාර්ථක වූ අතර විවේචකයන්ගේ පැසසුමට ද ලක්විය.

කවියෙකු ලෙස ප්‍රකට වැ සිටියත් ඔහු කවිවලට අමතරව නවකතා, කෙටිකතා, නාට්‍ය සහ වෙනත් විවිධ මාතෘකා යටතේ ශාස්ත්‍රීිය ලිපි විශාල සංඛ්‍යාවක් ලියා පළ කළ බහුකාර්ය ලේඛකයෙකි. එසේ ම ඔහු තත්කාලීන බලගතු විචාරකයෙක් සහ සංස්කාරකයෙක් ද වී ය. බෙංගාලි කවියට නූතනත්වය හඳුන්වා දීමට පෙළඹුණු කවියන් පස් දෙනාගෙන් කෙනෙකු ලෙස ඔහු පිළිගැනේ. රබීන්ද්‍රනාත් තාගෝර්ගෙන් පසු, බෙංගාලි සාහිත්‍යයේ මෙතරම් බහුකාර්ය දක්ෂතාවක් තිබි ලේඛකයෙක් නොසිටි බැව් අවිවාදාත්මක ය.

ඔහු විසින් රචිත කෘති සංඛ්‍යාව දෙසියකට අධික බව සඳහන් ය. ඒ අතර නවකතා විස්සක්, කෙටිකතා එකතු විසි දෙකක්, පද්‍ය සංග්‍රහ දොළහක් සහ නාට්‍ය හයක් ද වෙති.

ඔහු නිර්මාණකරණය උදෙසා පිදෙන සම්මාන කිහිපයක් ම දිනා ගත්තේ ය. ඒ අතර ජාතික මට්මේ සම්මාන වන සාහිත්‍ය ඇකඩමි සම්මානය සහ රබින්ද්‍ර පුරස්කාර් සම්මානය ද ඇත. 1970 දී ඉන්දීය රජය විසින් ඔහුට පද්ම භූෂණ් සම්මානය පුදනු ලැබී ය.

මෙතරම් කුසලතා පූර්ණ සහ ප්‍රකට ඉන්දිය ලේඛකයාගේ කෘති - ඒවා බොහොමයක ඉංගිරිසි පරිවර්තන ද ඇතත්- සිංහලට පරිවර්තනය නොවීම ගැන මා තුළ ඇත්තේ විමතියකි. My Kind of Girl නමින් ඉංගිරිසියට පරිවර්තනය වී ඇති කෘතියට ඉහළ ඉල්ලුමක් ඇති බව සඳහන් ය.

මේ ලිපිය ලියනු පිණිස නැවත වරක් මේ පොත කියවන විට මගේ සිතට නැගුණු  අදහස් ගොන්නකි. ඉතින්,  මලෝති පහත පළවන ඡෙදයේ ඇති අදහස වැන්නක් නොකීවේ මන්ද'යි මම පුදුම වෙමි.

'මගේ සිරුර ලොකු පිට්ටනියකි. නයොනාංශු, ඒ කියන්නේ මගේ මහත්තයා, ඒ පිටිය ක්‍රීඩා කරන්නට භාවිත කළේ නැත. එක්කෝ ඔහු ඒ හරහා ගියේ ය. නැත්නම් එක තැන සිතිවිල්ලේ සිටියේ ය. එහෙමත් නැත්නම් පසෙක ඇති පඩි පෙළේ හිද සිතින් මා හා සංවාදයේ යෙදෙමින් සිටියේ ය.' •