එක් රටක්, එක නීතියක් සඳහා නීති කෙටුම්පත් කිරීමට උපදෙස් ලබාගැනීම සඳහා ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා විසින් පත්කරන ලද 13 දෙනකුගෙන් යුත් කාර්යසාධක බළකායේ ප්‍රධානියා වශයෙන් ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර හිමියන් පත්කිරීම දේශීය වශයෙන් පමණක් නොව විදේශයන්හි ද දැඩි ලෙස විවේචනයට ලක්වෙමින් තිබේ.

බොදු බල සේනා සංවිධානයේ ප්‍රධාන ලේකම් ද වන ඥානසාර හිමියන් මෙම කමිටුවේ ප්‍රධානියා වශයෙන් පත්කරනු ලැබීම හේතුවෙන් ඒ කමිටුවේ සාමාජිකයන් වශයෙන් පත්කරනු ලැබ සිටින කිහිප දෙනකුම තම සේවය ලබාදීමට අකැමැත්ත පළ කරන බව ද සඳහන් වෙයි.

මෙවැනි කාර්යසාධක බළකායක් පත්කරන බව තමන් දැන නොසිටි බව සඳහන් කර ඇති අධිකරණ ඇමැති අලි සබ්‍රි මහතා, තමන්ගේ අදහස් විමසීමකින් තොරව මෙකී කාර්යසාධක බළකාය පත්කර ඇති බව ද ඒ සම්බන්ධයෙන් තමන් නොසතුටට පත්ව සිටින බව ද සන්ඩේ ටයිම්ස් පුවත්පත කළ විමසීමකදී සඳහන් කර තිබිණි.

ඥානසාර හිමිගේ ප්‍රධානත්වයෙන් යුත් එම කාර්යසාධක බළකායට ශ්‍රී ලංකාව තුළ එක රටක් සහ එක නීතියක් ක්‍රියාත්මක කිරීම සම්බන්ධයෙන් අධ්‍යයනය කර, ඒ සඳහා පනත් කෙටුම්පත් සකස් කිරීමේ කාර්යය පැවැරෙන බව ජනාධිපතිවරයා විසින් නිකුත් කරන ලද ගැසට් නිවේදනයේ දැක්වෙයි. එසේම අධිකරණ අමාත්‍යාංශය විසින් මේ වනවිට එක රටක් එක නීතියක් කාරණයට අදාළව සකස් කර ඇති නීති කෙටුම්පත් සහ සංශෝධන අධ්‍යයනය කර ඒවායේ යෝග්‍යතාව සහ සුදුසු සංශෝධන ඇත්නම් ඒ සඳහා යෝජනා ඉදිරිපත් කිරීම සහ යෝග්‍ය පරිදි අදාළ කෙටුම්පතට එකී යෝජනා ඇතුළත් කිරීම එම කාර්යසාධක බළකායට පැවැරී ඇති තවත් කාර්යයක් බව ද සඳහන්ය.

අධිකරණ ඇමැතිවරයා මේ කමිටුව පත්කිරීම සම්බන්ධයෙන් තම නොසතුට පළ කිරීම පිළිබඳව පුදුම විය යුතු ද?
එක රටක් එක නීතියක් සඳහා වූ වෙනත් ඕනෑම කාරණයක් සඳහා උපදෙස් ලබාගැනීමට තම අභිමතය පරිදි සාමාජිකයන් නම් කරමින් කාර්යසාධක බළකායක් පිහිටුවීමට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව ජනාධිපතිවරයාට බලය පැවැරී තිබේ. එහෙත්, ගැටලු‍ව ඇත්තේ අධිකරණයට අපහාස කිරීමේ චෝදනාවට අධිකරණය මගින් වරදකරුවකු බවට පත්කරනු ලැබ සිරදඬුවම් විඳිමින් සිටියදී ජනාධිපති සමාව ලැබ සිරදඬුවමින් ගැලවුණු ඥානසාර හිමියන් වැන්නකු එහි සභාපති ධුරයට පත් කිරීමය. තමන්ට නීතිය පිළිබඳ උපදෙස් ලබාගැනීමට අධිකරණය මගින් වරදකරුවකු කර සිටියදී සමාව ලබාදුන් පුද්ගලයකු සුදුසු වූයේ කෙසේ දැයි ජනාධිපතිවරයා තීන්දු කිරීම පවා බරපතළ ගැටලු‍වකි. එය රටේ බොහෝ දෙනාගේ කනස්සල්ලට හේතු වී තිබේ.

ඥානසාර හිමියන් 2016 වසරේ අදාළ සිද්ධියේදී අධිකරණය ඉදිරියේ හැසිරුණු ආකාරය පිළිබඳ බරපතළ විවේචනයක් සියලු‍ දෙනාටම තිබේ. එම සිද්ධියට අදාළව දේශපාලන කාරණා ද තිබෙන බවත් සඳහන් කළ යුතුය. එසේම, අධිකරණය ඉදිරියේ අපහාසාත්මක අයුරින් හැසිරී කිසිදු දඬුවමක් නොලබා ගැලවී ගිය අවස්ථා ද මෙරට දේශපාලන ඉතිහාසය තුළ ලියැවී තිබේ.

2011 දෙසැම්බර් 18 වැනිදා හිටපු අග්‍රවිනිශ්චයකාර ශිරානි බණ්ඩාරනායකට එරෙහි සුප්‍රකට නඩුවේ තීන්දුව ලබාදුන් අවස්ථාව එයට හොඳම උදාහරණයකි. එහිදී අධිකරණය තුළ මහා ඝෝෂාවක් සිදු කරමින් විනිසුරුවරුන්ට තර්ජනය කොට පුටු පවා පොළවේ ගැසූ කිසිවකුත් අධිකරණය ඉදිරියට පමුණුවනු ලැබුවේ නැත. අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය උදෙසා හැමවිටම සටන් වදින ශ්‍රී ලංකා නීතිඥ සංගමය ද එදා නිහඬ විය.

මේ සිද්ධිය උදාහරණයක් වශයෙන් සඳහන් කළත්, එයින් ඥානසාර හිමියන් කළ වැරැද්ද නිවැරැදි වන්නේ නැත. ඒ හිමියන් එදා හැසිරුණු ආකාරය නිවැරැදි යැයි කීමට එය හේතුවක් කර නොගත යුතු බව තරයේම ප්‍රකාශ කළ යුතුය.
ඥානසාර හිමියන්ගේ නම මෙරට කළු තීන්තෙන් ලියැවුණු අවස්ථා ගණනාවක් තිබේ. එයින් එක් අවස්ථාවක් වන්නේ, පාස්කු ප්‍රහාරය පිළිබඳ විමර්ශනයට අදාළව පත් කෙරුණු ජනාධිපති විමර්ශන කොමිෂන් සභාවේ වාර්තාවයි. එම වාර්තාවේ පාස්කු ප්‍රහාරයට තුඩු දුන් හේතු සාධක පෙන්වා දෙන පරිච්ඡේදයේ ඥානසාර හිමියන්ට එරෙහිව අපරාධ චෝදනා යටතේ නඩු පැවැරිය හැකි දැයි නීතිපතිවරයා විසින් සලකා බැලිය යුතු බව සඳහන් වෙයි. එසේම, බොදු බල සේනා සංවිධානයේ ක්‍රියාකාරකම් ආගමික සංහිඳියාවට තර්ජනයක් බැවින් එම සංවිධානය තහනම් කළ යුතු බවට ද නිර්දේශ කර තිබේ.

එම වාර්තාවේ තවදුරටත් සඳහන් වන්නේ, ඥානසාර හිමියන්ගේ ඇතැම් ක්‍රියාකාරකම් සහ උද්වේගකර හැසිරීම් මුස්ලිම් තරුණයන් අන්තවාදී ස්ථාවරයකට තල්ලු‍ කර ඔවුන් සහරාන් සමඟ එක්වීමට බලපෑම් ඇති කළ බවය. තමන්ගේ ක්‍රියාව සාධාරණීකරණය කිරීම සඳහා සහරාන් ඥානසාර හිමියන්ගේ කතා සහ හැසිරීම් ප්‍රයෝජනයට ගත් බව ද එහි සඳහන්ය.

ද්‍රවිඩ ජනතාවගේ සහ කාන්තාවන්ගේ නියෝජනයකින් තොරව ජනාධිපතිවරයා විසින් පත්කරන ලද එක රටක් එක නීතියක් කාර්යසාධක බළකායේ සභාපති ධුරයට ඥානසාර හිමියන් නම් කිරීමට ජනාධිපතිවරයා තීන්දු කළේ ඇයි දැයි යන ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් සොයා ගැනීම පහසු නැති බව ඉහත සඳහන් කරුණුවලින් පැහැදිලි වෙයි. රට තුළ ආගමික සංහිඳියාවට හානිදායක යැයි නම් කරනු ලැබූවකු අඩු තරමින් නීතිය පිළිබඳ කාර්යසාධක කමිටුවක සාමාජිකත්වය දැරීමට හෝ නුසුදුසු බව තේරුම් ගැනීම දුෂ්කර නැත.

මෙවැනි පත්වීම් හේතුවෙන් රටේ ජනතාව තුළ එක රටක් එක නීතියක් පිළිබඳ පවතින සුළු හෝ විශ්වාසය ද ගිලිහී යන බව පැහැදිලිය. විශ්වාසය ගිලිහී යන තැනක මතුවන්නේ අවිශ්වාසයයි. එම අවිශ්වාසය ද්‍රවිඩ, මුස්ලිම් පමණක් නොව සිංහල බෞද්ධ සහ කතෝලික ජනතාව අතර ද රජය කෙරෙහි දැඩි අප්‍රසාදයක් බවට පෙරැළිය හැකි බවත්, ජාතික සහ ජාත්‍යන්තර වශයෙන් ද රජයට ප්‍රශ්න ඇති කළ හැකි බවත් පෙන්වා දීමට කැමැත්තෙමු.

(***)