(මීරිගම විශේෂ පුෂ්පකුමාර මල්ලවආරච්චි)

රජරට එක්තරා නගරයක හෝටලයකි. මෙහි මුදලාලි කොත්තු ගැසීමට බාස් කෙනකු කැඳවාගෙන ආයේ කන්ද උඩරට පෙදෙසිනි.

දවසකට රුපියල් එක්දහස් පන්සියයක් ගෙවන බවට පොරොන්දුව අනුව කොත්තු බාස් වැඩ ඇරඹුවේය. සතිය දෙක මාසය දෙක ගත විය. මාස හයක් ගතවුවත් මුදලාලි තමන්ට වැටුප් ගෙවන බවක් පෙනෙන්නට නැත. කොත්තු බාස් අසරණ වූයේය. එදා වේල සරිකර ගනිමින් දිගටම කඬේ වැඩ විතරය. අතේ සතේ නැතිව ගමේ යන්නත් බැරිය. මුදලාලිගේ නොමනා වැඩ නිසා කඬේ ආදායමක් ඇත්තේ ද නැත. ‘මුදලාලි මගේ පඩි දෙනවා ද ගෙදර ගිහින් එන්න ඕනෑ’ කොත්තු බාස් කිහිප විටක්ම මුදලාලි දැනුම්වත් කළේය.

මේ වනවිට මුදලාලි කොත්තු බාස්ට ගෙවිය යුතු මුදල රුපියල් ලක්ෂයකට අධිකය. ‘මෙතරම් මුදලක් එකවර දෙන්නේ කොහොම ද’ මුදලාලිට ලොකු පැනයකි. වෙන කළ හැකි දෙයක් නැත. ‘උඹ කඬේ කරගෙන හිටපන් මම ගෙදර යනව’ කී මුදලාලි හෝටලය කොත්තු බාස්ට පවරා ගෙදර ගියේය. මුදලාලි ගෙදරය. කොත්තු බාස් කඬේ සාර්ථකව කරගෙන යයි. ගත වූයේ මාසයක් පමණි. තමන්ට අසාර්ථක වූ හෝටලය දැන් හොඳින් සාර්ථකව කෙරෙන බව මුදලාලි නිරීක්ෂණය කළේය. හෝටලය යළිත් කළොත් හොඳ බව මුදලාලිට සිතුණි. කොත්තු බාස් හමුවූ මුදලාලි හෝටලය යළි ඉල්ලා සිටියේය.

‘මගේ සල්ලි දෙන්න මම අදම හෝටලය බාර දෙන්නම්’ කොත්තු බාස් එකහෙලා කීය. ‘එහෙත් රුපියල් ලක්ෂ දෙකක් විතර එකවර කොහෙන් දෙන්නද’ මුදලාලි හෝටලය ඉල්ලා පොලිසියේ පැමිණිල්ලක් කළේ වෙන කරන්නට දෙයක් නොවූ තැනය. කොත්තු බාස් සිටියේ එකම තීරණයේය. මගේ මාස හයේ පඩි සල්ලි දෙන්න හෝටලය කළ මාසයට සාධාරණ කුලියක් මම දෙන්නම් කීවත් මුදලාලි අසරණ වූයේ ඉල්ලන මුදල දෙන්න විදියක් නැති නිසාය. අන්තිමේ දෙන්නා එකඟතාවකට පැමිණියහ. ඒ මාස හයක් කඩ කුලියත් නැතිව හෝටලය පවත්වාගෙන යාමටත් ඒ කාලය තුළ මුදලාලි කඬේ වැඩ කරන පොරොන්දුවත් අනුවය. දැන් මුදලාලි කොත්තු බාස් යටතේ ඔහුගේම කඬේ වැඩය. තවත් මාස හයකින් යළිත් ඔහුට මුදලාලි වීමේ වරම දැන් හිමිවී ඇත.